De Update #103 - Verdwaald? - Mr and Mrs Travel

Daar zijn we dan ons tiende land aan deze kant van de oceaan. Vorige week beschreven we onze ervaring bij de grensovergang en hoe we in Boquete aan kwamen. Eindelijk was het weer koel en daar kregen we energie van om dingen te gaan ondernemen. Dus in plaats van in de camper te gaan zitten besloten we die avond nog even op avontuur te gaan naar een brouwerij in het dorp. We bestelde een biertje en kletste wat af met live muziek op een net iets te hard volume. Het was een fijne afsluiter van een iets mindere dag.

Door de heerlijke temperatuur werden we ook meteen enthousiast om eindelijk weer eens lekker te gaan wandelen. Via een leuke blog vonden we een hele hoop leuke wandelingen in de regio en we begonnen met de wandeling langs drie watervallen, The Lost Waterfalls trail. We begonnen vroeg om de drukte zoveel mogelijk voor de zijn en hadden alle watervallen voor ons zelf. We maakte heel wat foto’s en genoten van de rust van de temperatuur en van het feit dat we eindelijk weer lekker aan het wandelen waren. Het was af en toe flink klimmen en klauteren maar het feit dat we eindelijk weer eens aan het wandelen zijn maakte ons echt helemaal gelukkig. En het deed onze laatste warme dagen in Costa Rica weer helemaal vergeten. De rest van de dag besteedde we in een koffie tentje met stukjes type. We hadden een hele mooie spot gevonden om te kunnen slapen, helemaal gratis. Het was een stukje rijden van het dorpje maar heerlijk rustig in de natuur naast een rivier en een heel rustige weg. Het was heerlijk om weer eens wild te kunnen kamperen.

De wandeling die we voor de volgende dag uit hadden gezocht was er eentje met een donker verleden. We wilde de El Pianista wandeling gaan doen, op deze wandeling zijn in 2014 twee Nederlandse meisje verdwenen en omgekomen. Heel lang was er onduidelijkheid over wat er gebeurd zou zijn met de meisje en pas een jaar later is met redelijke zekerheid te zeggen ze zijn verdwaald en noodlottig zijn verongelukt. Maar door deze gebeurtenis hangt er een soort rare sfeer om deze wandeling, die vooral gecreëerd wordt door de mensen in Boquete. En wordt veel nadruk gegeven aan de geheimzinnige verdwijning, die toch na wat onderzoek iets minder geheimzinnig lijkt te zijn ondertussen. Hierdoor voel je je bijna bezwaart om deze wandeling te lopen. Maar als we heel neutraal kijken dan gebeuren er natuurlijk over de wereld op wandelingen veel meer noodlottige ongelukken en dat houdt verder ook niemand tegen om te gaan. Uiteindelijk besloten we dus om gewoon te gaan en de wandeling te doen. Ook nu begonnen we weer vroeg en klommen we gestaag door de jungle naar het uitkijkpunt aan het einde van de wandeling. Het blijft zo mooi om door dichte jungle te wandelen waarbij op iedere boom nog 10 soorten planten groeien. Onderweg naar de top kwamen we Marian nog tegen, die we eerder in Nicaragua al waren tegen gekomen, zij was met een groep en gids op zoek naar de Quetzal. Een zoektocht die behoorlijk lastig zal zijn omdat de jungle dus zo dicht is. We wenste ze heel veel succes en liepen ze voorbij op weg naar boven. Het uitkijkpunt aan het einde van de wandeling is niet heel erg duidelijk, het is meer een opening waarbij je net wat meer uitzicht kan hebben op de vallei. Maar dit uitzicht is vaak niet te zien om dat 90% van de tijd je in de wolken zit, zoals als nu. Heel af en toe konden we een glimp opvangen van beneden maar meer dan ook niet. Op de top raakte we wel aan de praat met twee Nederlandse meisje door ook al een tijdje door centraal en zuid Amerika aan het reizen waren. Zij waren dit uitzichtpunt bijna voorbij gelopen omdat ze niet door hadden dat dit het einde van de wandeling was. Als wij hier niet waren geweest hadden zij waarschijnlijk, net als die andere Nederlandse meisje in 2014, de fout gemaakt door te lopen. We konden ons dan ook helemaal voorstellen dat die meisje in 2014 door zijn gelopen zonder te weten dat ze bij het einde van de wandeling waren, toen verdwaald zijn geraakt en uiteindelijk van de berg naar beneden zijn gegleden om nooit meer terug te komen. Een ongeluk tijdens het wandelen ligt altijd op de loer en daarom proberen wij ons altijd zo goed mogelijk voor te bereiden. Bij het uitzichtpunt staat ook een kruis ter nagedachtenis aan de twee meisje. Na een half uur te hebben gekletst met de meiden en daarna ook nog even met Mariam, die met de groep ook de top had bereikt, liepen we weer naar beneden. Het was weer een heerlijke wandeldag. We sloten onze dag weer af bij het koffie tentje met Mariam.

Na die twee wandeldagen vonden we dat we wel even twee rustdagen konden in lassen. We genoten heerlijk van onze slaapplek aan de rivier, namen een dip en reden het dorpje nog even voor wat gezelligheid. We bakte koekjes in de bus en belde een hele avond met Benji en Audrey. Toen was het echt tijd om Boquete weer te verlaten. We genoten zo ontzettend van het klimaat dat het erg lastig was om weg te gaan, maar er was meer van Panama dat we wilde zien. Boquete heeft echt een goede mix tussen toeristisch en lokaal, we konden goed begrijpen waarom een grote groep buitenlanders zich hier heeft gevestigd.

Onze eerst volgende stop was Ola, ja van die ijsjes hahah. Hier hadden we een wandeling gezien die er echt geweldig uitzag. We moesten betalen om er naar boven te kunnen lopen, maar daarvoor konden we wel aan de voet van de berg slapen in een prachtige en rustige omgeving. De wandeling was maar 1 km naar de top van de berg, maar we moesten wel flink klimmen. Bepaalde stukken moesten we op handen en voeten naar boven klauteren. We liepen over een smalle richel met een diepe af grond aan beide kanten naast ons. Maar het uitzicht was echt fantastisch, de bergen hadden zo’n fascinerende vorm. We deden een hele fotoshoot op de berg voordat we weer voorzichtig naar beneden klauterde. Het was echt een feest om hier ook nog aan de voet van de berg te mogen slapen. De plek stond niet op onze vertrouwde app, maar na het gevraagd te hebben aan de eigenaresse was dit totaal geen probleem. We zette onze stoeltjes en tafel buiten en genoten van het uitzicht op de berg, een spelletje en een biertje. Wat een feest. De volgende ochtend deden voor zonsopkomst de wandeling nog een keer omdat het licht dan nog een heel stuk mooier zou zijn. Nou dat was het, het was nog mooier dan de dag ervoor, wat een bijzondere berg.

Ondanks dat we nog wel langer hier hadden kunnen blijven gingen we toch op weg naar onze volgende en zo beetje laatste stop van Panama, El Valle de Anton. Een plaatsje wat in een krater van een vulkaan ligt. Ook hier kan je weer een hele hoop prachtige wandelingen doen in de omgeving en als bonus hadden we hier ook weer een prachtige gratis slaapplek langs een rivier gevonden. Omdat we weer een hele dag in de auto hadden gezeten liepen we in de middag nog een stuk naar het dorpje, ook hier was het klimaat weer heerlijk.

De eerste wandeling die we hadden uitgezocht zou uitkomen op een mooi uitzichtplatform. We hadden via de blog van Jackson Groves een Wikiloc GPS route gevonden die ons bij de uitzichtpunt zou brengen. We begonnen dus vol goede moed aan de wandeling. Maar al vrij snel kwamen we er achter dat de herkenningspunten die Jackson had genoemd niet bij ons voorbij kwamen. We zouden na 15 min een hek tegen komen en na 30 zouden de trappen naar het uitzichtpunt beginnen. Maar wij liepen al 40 minuten door de jungle zonder een hek of een trap te zijn tegengekomen. We volgde nog steeds netjes de GPS route maar het pad was vrij onduidelijk, soms liepen we door dikke bladeren heen waar voor je gevoel overal een slang of schorpioen op de loer lag. Toch bleven we door lopen want ja misschien bij dit punt op de route zouden de trappen beginnen. Nee laten we toch nog 30 min doorlopen we moeten er bijna zijn. En zo hadden we 2 uur door de jungle gelopen zonder hek en zonder trappen. Het pad werd steeds onduidelijker en lastiger begaanbaar. Lon had het liefst al tien keer omgedraaid maar ik had het gevoel we zitten nog op de route we moeten er toch komen. Maar nee, na die 2 uur besloten we toch echt om, zonder uitzichtpunt, om te draaien en onze weg terug te maken. Na 4 uur door de jungle te hebben geploeterd waren we terug bij bob, chagrijnig en moe.

De volgende dag besloot ik, als goedmaker, zelf kaneelbroodjes te maken. Ik had het al vaker bedacht om te doen, maar nu ging ik ervoor. Het was een stuk makkelijker dan ik had verwacht en de uitkomst was heerlijk. Het is zo feest om zelf dit soort dingen te maken en dan ook nog in een camper. We smulde van de broodjes en besloten met goede moed nog een poging te wagen om bij het uitzicht punt te komen. We hadden op internet nog wat onderzoek gedaan en hadden nu de juiste Wikiloc GPS route gevonden. Dus we trokken onze wandelschoenen weer aan en gingen ervoor. Het eerste deel was echt verschrikkelijk steil en we zweette ons kapot, maar al snel kwamen we het hek tegen. Nu wisten we het, we zitten op de juiste route. We kwamen ook al snel bij de beruchte trappen en vonden het uitzichtpunt, het was ons gelukt. We maakte een hele boel foto’s en twijfelde lang of we met de drone zouden vliegen. Maar het waaide zo ontzettend hard en er waren soms zulke sterke windstoten dat we het niet aan durfde. Maar we waren trots op ons zelf dat we niet hadden opgegeven en toch nog een poging hadden gewaagd. Om het te vieren aten we s’avonds een lekkere pizza in het dorpje.

De laatste dag van deze week besteedde we weer rond te bus met sporten en stukjes type. Aan het eind van de middag deden we natuurlijk wel nog even een wandeling. Deze wandeling liep de rand van de krater op waarin het dorpje is gelegen, met de naam de slapende indiaan. Toen we aan kwamen werden we aangesproken door een mevrouw waar we wel wat goedkoper een toegangsbandje konden kopen, 4 dollar in plaats van 6. Nou dat wilde we wel. Maar helaas was toen we aan kwamen bij de ingang de toegang al dicht. Die zou om 16.00 uur dicht gaan volgens de mevrouw bij de kassa en ondanks dat het pas 15.50 was konden we niet meer naar binnen. Maar wij zijn natuurlijk niet voor 1 gat te vangen, we hadden namelijk bedacht om een rondje te lopen dus waarom zouden we het niet bij de uitgang proberen. Onderweg hiernaartoe kwamen we nog een stel tegen uit Nederland die al eerder even bij de bus waren komen buurten. Dus besloten we samen de wandeling te doen, dus kletste we de hele wandeling over onze avonturen en die van hun. De wandeling begon weer steil naar boven door een lokale wijk heen, waarbij iedereen ons de weg wees naar boven. Maar toen we eenmaal boven het bos uit kwamen hadden we prachtige uitzichten op de krater beneden ons. Het was de steile klim meer dan waard. De mevrouw bij de ingang waarschuwde ons dat boven politie zou staan om te controleren, maar die hebben we de hele wandeling niet gezien. Het was weer een klassieke rare regeling in van centraal Amerika en gelukkig hebben we de wandeling gewoon kunnen doen. Het was weer veel geklauter maar de uitzichten waren prachtig. De wandeling vloog al kletsend voorbij en voor we het wisten waren we weer terug bij Bob. Moe maar voldaan reden we weer terug naar onze slaapplek. Wat een verschil maakt temperatuur toch op onze energie. Nog even kunnen we hier genieten van Panama, maar volgende week gaan we beginnen met de voorbereiding van de verscheping naar Colombia. Het begin van een volgend hoofdstuk.