De Update #85 - Stadje met mijn Schatje

Tien punten voor degene die meteen raad hoe je deze stad uitspreekt: Oaxaca… Je spreekt het namelijk uit als Wah-haka. Juist… We hadden al mega veel positieve verhalen gehoord over deze stad. Vooral omdat deze stad in zijn gelijknamige provincie bekend staat om zijn culinaire hoogstandjes. En dat is toch byfar wel onze favoriete bezigheid in stadjes.. of eigenlijk in het algemeen.. Eten! Al is het hier in Mexico toch ook wel echt zoeken. Want het “echte” Mexicaanse eten draait toch echt om vlees, veel vlees en dan vooral varkensvlees.. En we merken dat steeds als we het proberen we toch echt te veel vegetariërs zijn om hier echt van te kunnen genieten. Maar we hadden echt zin in de stad en zijn lekkere eten. En we besloten daarom uit te pakken en een hotelletje te boeken. We vonden een heel mooi, gezellig en knus hotel midden in de stad en konden zo heerlijk de stad verkennen. Ze hadden een ommuurde en hermetisch afgesloten parkeerplaats voor Bob waar hij ook een paar dagen lekker kon bijkomen. We genoten volop van de lekkere en makkelijk beschikbare douche en Jap keek al weken uit naar het hotel ontbijt wat “gratis” was. Al was het geen buffet ontbijt waar hij eigenlijk zijn zinnen op had gezet maar het was een al la cart en echt Mexicaans ontbijt, gelukkig steeds zonder vlees en steeds echt verrukkelijk! Naast deze luxe genoten we ook erg van de stad. We hadden veel restaurantjes gevonden die we wilde bezoeken en veel gratis kunstgalerijen waar de stad vol mee zit.

Het eerste restaurant was echter een grote flop. Oaxaca staat bekent om zijn Mole, een saus/marinade die in verschillende varianten komt maar heel typisch is voor deze regio. Vaak wordt dit gegeten in combinatie met vlees maar wij vonden een vegan/vegetarisch restaurant die een proeverij aanbood waarbij je 7 verschillende mole’s kon proeven. Fantastisch dachten wij. De proeverij was vrij prijzig (30 euro) maar dat vonden wij het wel waard, dachten wij. 30 euro is zo’n beetje de prijs voor twee hoofdgerechten in NL en in Mexico voor 6 hoofdgerechten dus wij verwachten na de proeverij wel gegeten te hebben. De serveerster zei echter dat het niet voldoende zou zijn op zichzelf als hoofdgerecht en adviseerde er nog iets bij te bestellen. Wij dachten, ow oké, we zien er vast hongerig uit dus laten we dat maar doen en bestelde nog een portie van 5 taco’s er bij. We hadden er zin in. Maar toen het eten op tafel kwam zakte de moed ons in de schoenen. We keken elkaar met grote ogen aan en konden het niet geloven. De proeverij was zo weinig dat we niet eens wisten hoe we er aan moesten beginnen, als we iets te diep in zouden ademen zou het al weg zijn. Het was echt nog geen voorgerecht, eerder een amuse.. De mole was heerlijk, echt verrukkelijk maar ik kan echt niet uitdrukken hoe weinig het was. En de taco’s maakte het zeker niet beter. We waren 45 euro verder en onze magen knorde alsof ze nog helemaal niets gegeten hadden. We besloten niet te proberen onze buiken hier gevuld te krijgen maar ons geluk ergens anders verder te gaan beproeven. Nu denk je misschien dat het gewoon te chic was voor wat we verwachten. Maar dat was het absoluut niet. Er was alleen/vrijwel alleen TL verlichting en de “muur” waarnaast we zaten was eerst een deur en nu met planken en plastic dichtgetimmerd. Allesbehalve gezellig en chic… Zoals ik zei een FLOP.

Echter zijn wij de beroerdste niet wij nemen ons verlies, schrijven wel een eerlijke en erg negatieve review over de plek maar gaan gewoon op zoek naar iets beters. En dat vonden we. Jaspers hemel, een Franse bakkerij met de allerbeste croissantjes die we ooit geproefd hebben. Ze waren gevuld met amandelspijs en nog warm omdat ze net uit de oven kwamen. Ze kosten 1 tiende van wat we net betaald hadden en maakte ons ontzettend gelukkig. Zo gelukkig dat we na het proeven meteen rechtsomkeer maakte en nog een rondje gingen kopen. En de rest van alle dagen dat we nog in de stad waren iedere dag terug kwamen. Ze verkochten ook heerlijke koffie en zuurdesem brood. Verder hadden ze nog een klein lokaal supermarktje met streekproducten naast dit filiaal waar ze Mexicaanse whisky verkochten. Een groot feest dus!

Met het kiezen van onze volgende eet plekjes maakte we goede keuzes. We probeerde … op een streed food markt en we aten een echt mole gerecht (met vlees) in een heerlijk restaurant die we van andere mensen aangeraden hadden gekregen, hier hadden we 2 cocktails, 3 hoofdgerechten en een toetje voor dezelfde prijs als “de amuse” gister. Haha.

Na 3 dagen in de stad was het tijd om nog een laatste keer naar het bakkertje te gaan en onderweg te gaan naar de volgende plek.

We gingen onderweg naar Hieve el Aqua en maakte onderweg daar naartoe nog een stop bij de breedste boom van de wereld en een plekje wat bekend staat om zijn weef kunsten. Hieve el Aqua was erg leuk. Het is een soort versteende watervallen met mooie bronnen er boven waarin je zou kunnen zwemmen. ’s Avonds maakte we er een leuke wandeling, EINDELIJK weer! En genoten van de uitzichten op de “waterval” en de mooie vallei. We genoten van de zonsondergang en spotte vast waar we de volgende ochtend bij zonsopkomst foto’s wilde maken. Zonsopkomst is erg vroeg en het kosten een klein beetje gesteun en gekreun om het bed uit te komen. Maar de zonsopkomst stelde niet teleur!

Het laatste stadje van dit verhaal was een heel stuk rijden. Het rijden gaat steeds heel langzaam hier. Over 300 kilometer doen we een hele dag. Als de navigatie zegt dat we er 4 uur over doen dan is dat zeker 7 uur. De wegen zijn gewoon te slecht en te slingerig om door te kunnen rijden, verder zitten er onderweg heel veel topes die zo hoog zijn dat je ervoor stil moet gaan staan en zo langzaam als maar kan er overheen moet. Het zijn gewoon 30 centimeter hoge stoepranden waar je overheen rijd. De wegen zijn ook wel leuk om te rijden en onderweg luisteren we gezellig naar luisterboeken. We hebben de Harry Potter boeken helaas uit maar zo gaat de tijd snel. We overnachten bij een soort zwembad in een park, het was deels aangelegd en deels natuurlijk. Hier konden we lekker even plonzen na de hele dag in de auto te hebben gezeten. In het water zaten alleen heel erg veel visjes en wij hebben blijkbaar veel dode huidschilvers want ze vonden ons iets te lekker. Sommige van de vissen waren ook best groot dus na even afgekoeld te hebben gingen wij snel het water weer uit. Er zaten hele leuke vogels in de omgeving, mooi wit met een hele lange gekrulde zwarte kuif. Ze waren erg verlegen dus ik kon geen foto van ze maken maar ik was in ieder geval even zoet door het te proberen.

De volgende dag reden we door naar San Cristobal de las Casas en daarmee reden we ook weer een nieuwe staat in, Chiapas. We hadden al heel veel goede verhalen gehoord over San Cristobal en hadden er daarom erg veel zin in. We vonden een leuke camping net iets buiten het centrum en we merkte meteen al dat we hoog in de bergen waren. Het was er namelijk koud! We konden wel dansen van blijdschap. De hitte is echt zo veel draagbaarder als je eens in de zoveel tijd er even aan kunt ontsnappen. Dus wij trokken lekker een lange broek aan en een trui en gingen voor de openhaard zitten! Ze hadden hier een kampkeuken met openhaard. Echt heerlijk! Er was nog een ander Nederlands stelletje waarmee we voor de openhaard zaten en waarmee we een avond verse pasta maakte en uit eten gingen in een Indiaas restaurant. Zij waren daar al een avond eerder geweest en waren zo enthousiast dat ze nog een keer terug wilde. Het dorpje/stadje was echt heel gezellig. Het was echt duidelijk een bergdorp en de regio staat bekend om zijn koffie. Jasper kon zijn hard dus ophalen en deed een koffie proeverij, natuurlijk met daarnaast de nodige zoete versnaperingen. Ook verbouwen ze heel veel cacoa in de regio dus ik probeerde wat warme choco. De Mexicanen houden wat mij betreft alleen echt veel te veel van suiker en je tanden vallen er nog net niet direct uit bij het drinken van zo’n chocomelk dus dat was niet echt een succes. Het WK voetbal was bezig en Mexico moest voetballen tegen Argentinië. Dit werd uitgezonden op een groot scherm op het centrale plein dus daar hebben we even naar gekeken. Op de weg terug begon het alleen wat te regenen en we besloten te schuilen onder een kleine luifel. Echter al snel begon het harder te regenen, en harder, en harder tot Jap riep: “Lon we moeten NU rennen” En op NU begonnen we ook allebei te rennen op zoek naar een betere schuilplaats. Echter dachten we beide dat we voorop rende en de ander volgde. Dit hadden we alleen fout en we rende beide een andere kant op. Dus zodra we veilig waren en ons omdraaide kwamen we er achter dat de ander dus niet gevolgd was. Ik was alleen een winkel naar binnen gesprint en de deur was achter mij gesloten en het regende zo hard dat er ook geen mogelijkheid was even te kijken waar de ander was. Met het oversteken van de straat, wat maximaal 4 meter rennen was van waar we eerst stonden was ik namelijk al tot op mijn onderbroek nat. Het was alsof er iemand een emmer water over mij had omgekiept. De regen kwam letterlijk met bakken uit de lucht. Er zat niets anders op dan te wachten tot het wat gekalmeerd was voor we elkaar weer konden gaan zoeken. En dat duurde wel even. Ik had net (na bijna een half uur schuilen) een andere toerist gevraagd of ik met haar telefoon Jap even mocht bellen toen ik hem in “mijn” winkeltje naar binnen zag stappen.

We verbleven 4 dagen in San Cristobal, deels omdat het gewoon echt een fijne plek was en deels omdat we moesten wachten op onze schone was. Die tijd gebruikte we om lekker af te koelen, het stadje te verkennen en de film van Canada af te maken! We bezochte ook nog de lokale markt die net zo druk en chaotisch is als altijd maar op deze markt verkochten ze naast veel dode dieren ook heel veel levende dieren wat een erg bijzonder gezicht was.

Op het moment dat we weg wilde gaan uit San Cristobal kwamen de twee Duitse meiden aan die we nu al heel erg vaak zijn tegen gekomen. Zij stonden alleen aan de kant van de straat met hun motorkap open. Dat is nooit een goed teken. Ze waren net een te hoge stoeprand op gereden en omdat hun bus zo lang is waren ze met de onderkant op de stoep of op iets anders puntigs geknald waardoor hun tank met ad blue nu een gat had en leeg was gelopen. Oeps! Ze waren erg van streek ze hadden juist een vrij nieuwe bus gekocht om hopelijk pech onderweg te voorkomen omdat dit voor hun een horror scenario was. Gelukkig hebben wij al wat pech ervaring en konden we ze wat gerust stellen en zo goed en kwaad als dat ging ze helpen. We hebben ze in ieder geval naar de lokale auto-onderdelen winkel gereden om wat nieuwe ad blue te kopen, gelukkig was het gat makkelijk te dichten en het probleem daarmee vrij snel verholpen.

Ik wilde dit verhaal afsluiten met een lijstje dingen die ons opgevallen zijn in Mexico. Dus hier een lijstje random feitjes:

De mensen hier in Mexico zijn echt extreem klein, en in San Cristobal de las Casas al helemaal. Ik, Lon ben gemiddeld een kop groter dan de mannen en de langste mannen zijn even lang als ik. De vrouwen komen niet boven mijn schouder uit. Op straat voelen wij ons echt lang!
Misschien hebben we het al vaker gezegd maar de honden hier in Mexico zijn zo extreem lief en schattig, hier hadden we ook weer een hond die zeker een half uur met ons meegewandeld is door de stad. Als wij stopte, stopte hij ook en het liefst liep hij tegen je benen aan. Soms bleef hij wat langer ergens snuffelen en dachten we dat we hem kwijt waren maar dan een paar tellen later kwam hij de hoek weer om en had hij ons weer gevonden. We noemde hem Willy. Al heet 90% van de honden met eigenaar die we hier ontmoeten in Mexico Canela (kaneel), erg grappig!
De basisschool is gratis voor iedereen echter is het aanschaffen van het school uniform zo duur dat alsnog veel kinderen niet naar school gaan. We hebben het al heel erg vaak gehad dat volwassen mensen aan ons vroegen “waar kom je vandaan?” En dan vroegen of dat in Amerika was. Dan zeiden we nee dat is in Europa, waarbij ze dan vervolgens geen flauw idee hadden wat Europa is en vroegen of dat ver weg is. Het is bijzonder om te beseffen dat sommige dingen voor ons zo vanzelfsprekend zijn maar dat educatie hier dus zeker niet vanzelfsprekend is. En dus relatief veel mensen hier zo weinig kennis hebben over hoe onze wereld er verder uitziet buiten het dorp waarin ze geboren zijn, gewoonweg omdat ze daartoe niet de mogelijkheid hebben.

Dat was het even!

Tot de volgende.

Liefs Jap en Lon

Menu van de week

Maandag	Duur Vegan eten in Restaurant
Dinsdag	Restaurant
Woensdag	Brood met pesto en tomaatjes
Donderdag	Soep/curry met groene Male
Vrijdag	Pizza in restaurant
Zaterdag	Zelfgemaakte pasta
Zondag	Indiaas eten