De Update #67 - Slapen in de Tent tussen de Grizzly's

Na een week Yellowstone te hebben verkend vanuit de auto en de board walks werd het tijd om deze week de wilde natuur van Yellowstone in te trekken. De eerste dag van de week besteden we aan het voorbereiden voor deze tocht, we zouden 3 dagen en 2 nachten de backcountry van Yellowstone intrekken. En buiten dat we alle benodigde kampeerspullen nodig hadden, moesten we ook rekening houden met de Grizzly beren die vooral de backcountry als hun thuis beschouwen. We reden nog terug naar het plaatsje West Yellowstone om het internet te kunnen gebruiken, in Yellowstone is er geen bereik en we wilde onze ouders natuurlijk vertellen over onze mooie ervaringen van vorige week. Tijdens het inpakken van de tas in de avond begon de spanning voor onze backcountry wandeling, Lon wat te veel te worden. Buiten dat we in beren gebied zouden gaan lopen, moesten we ook nog rekening houden met waar we water konden krijgen, kon er mogelijk een onweersbui overtrekken en hoopte we dat de afstanden naar de campings met de zware rugzakken en in deze hitte niet te zwaar zouden zijn. Zoals we al zeiden vorige week, moesten we bij de backcountry office een film kijken over de do’s en dont’s bij het backcountry wandelen en kamperen en word je toch ook wel echt bang gemaakt voor de beren. Bijvoorbeeld dat je toch wel echt met een mes in je tent moet slapen, want dan kan je je tent open snijden en bearspray spuiten mocht er een beer zijn die je wil aanvallen in je tent. Daardoor was het toch lastig inschatten wat we moesten verwachten. Uiteindelijk probeerde we maar te gaan slapen en het morgen gewoon maar te gaan ervaren. Het zal een avontuur worden.

En toen was het zover, de wandeling kon beginnen. We hadden rustig aan gedaan in de ochtend omdat het niet een heel verre wandeling zou zijn naar de eerste slaapplek. We lunchte nog wat op de parkeerplaats bij de start van de wandeling waarna we onze rugzakken op knoopte en op weg gingen. De wandeling begon bij een bekend punt in het park, Biscuit Basin. Waar een boardwalk loopt langs verschillende geisers. Hier deden we eerst nog een rondje overheen voordat we aan de echte wandeling begonnen. Het was grappig om met onze grote rugzakken hier rond te lopen, terwijl de meeste mensen op hun slippers alleen een paar passen uit de auto deden. Maar naarmate we verder weg liepen, kwamen we steeds minder mensen tegen totdat we uiteindelijk heel lang alleen liepen zonder andere mensen tegen te komen. Yellowstone is echt een van de drukst bezochte nationale parken in Amerika met miljoenen bezoekers per jaar, dus het was een hele bijzondere ervaring om zo alleen door de wildernis te lopen. Of nja we hoopte dat we alleen waren en er geen beren ons gezelschap hielden. De hele 12 km, kletste we over van alles en nog wat. Het is echt grappig om te merken dat doordat je geluid moet blijven maken de meest vreemde onderwerpen langs komen, gewoon om het gesprek maar op gang te houden haha. Het grootste deel van de wandeling was niet heel spannend, maar de camping waar we die nacht gingen slapen maakte dit helemaal goed. De camping bevond zich aan de rand van een prachtige open vlakte, waar we ver om ons heen konden kijken. Het was echt een prachtige plek. We vonden een mooi plekje voor onze tent en installeerde onszelf met onze boeken in het zonnetje. De rest van de middag lagen we heerlijk in het zonnetje van onze boeken en het uitzicht te genieten. Het leven kan heel simpel zijn, we wisten waar we sliepen en wat we morgen en overmorgen gingen doen. En er was niks anders te doen dan te zijn. Na een tijdje kwamen er nog drie meiden aan op de camping die hier ook zouden slapen. Ze werkte alle drie voor het nationale park en deden veldonderzoek naar kikkers. De rest van de avond hebben we gezellig met deze meiden gekletst bij het etensplekje en de voedsel paal. Deze plek is meer dan 100 meter van de plek waar de tent staat. Zodat de etensgeur niet bij de tenten blijft hangen. Het was een hele ervaring om een touw aan onze tas te binden en deze met al het eten en toiletspullen (want zelfs tandpasta kan lekker ruiken voor beren) de paal in te hijsen en vast te knopen. Vanuit de tent genoten we nog van de prachtige zonsondergang, ja vanuit de tent want tegen die tijd waren de muggen volop aanwezig. Er zoemden er ongelooflijk veel rond de tent en we kregen spontaan flashbacks naar onze wandeling in Zweden vorig jaar.

We hadden allebei niet heel diep geslapen, vooral omdat het altijd even wennen is om weer in de tent te slapen, maar natuurlijk ook omdat we met een half oor luisterden of er geen beren onze tent wilde bestormen. Gelukkig was het heel rustig gebleven en hadden de beren ons en ons eten in de paal met rust gelaten. Na onze tent weer te hebben ingeruimd was het tijd om aan de tweede etappe te beginnen. Dit zou de langste worden van de drie en we hadden daarom besloten het rustig aan te doen. Vooral de eerste helft van de wandeling was redelijk saai doordat we door het bos liepen en daarom weinig uitzicht hadden. Tegen lunch tijd begon het bos zich eindelijk wat terug te trekken en krijgen we prachtige uitzichten over Yellowstone. Na geluncht te hebben, besloten we hier nog even lekker in de schaduw te blijven liggen en wat te lezen. Het was een heerlijke pauze die we allebei wel even konden gebruiken. We hadden zo min mogelijk meegenomen in onze rugzakken en voor het avond eten hadden we gedroogde maaltijden bij ons en als lunch en ontbijt hadden we alleen energiebars, maar ondanks dat was de rugzak toch redelijk zwaar. Vooral ook omdat we allebei 3 tot 4 liter water op onze rug erbij hadden. Onze heupen en benen voelde de wandeling van gister. We liepen verder via een geiser en waterval richting de camping. In de backcountry office hadden ze ons verteld dat er op elke camping een waterbron zou zijn. En aangezien het erg heet is en we dus zeker 3 liter dronken hadden we wel echt water nodig. De enige waterbron die we in de buurt konden vinden was alleen terug naar de waterval. Dus na de tent opgezet te hebben en het eten in de paal te hebben gehangen gingen we met een zo’n licht mogelijke rugzak terug naar de waterval, 1,5 km heen en 1,5 km weer terug. Toen we terug waren begonnen we meteen aan het avond eten en toen het donker werd kropen we lekker in ons tentje.

In ons hoofd hadden we van de laatste dag de makkelijkste gemaakt. En zo begon hij ook, we liepen op een gemakje en namen zelfs nog een omweg om nog een keer naar de grand prismatic spring te kunnen kijken. Dat meer met die iconische kleuren, echt prachtig. Daarna kwamen we al snel bij de weg uit die we via een wandelpad grofweg zouden volgen terug naar Bob. Dat laatste stuk bleek alleen verder dan we hadden voorzien en leek wel te blijven duren. Maar dan eindelijk na 15 km wandelen kwamen we weer terug bij Bob en konden we onze tassen af doen. Het was heel bijzonder om zo, voor het grootste deel, alleen door de wildernis te wandelen. We waren heel opgelucht dat we onderweg geen beren waren tegengekomen en dat het uiteindelijk toch een stuk minder spannend was dan wat we er in ons hoofd van gemaakt hadden. Maar een avontuur was het zeker.

Voordat we het park die dag uit zouden rijden, reden we nog een keer langs de Old Faithfull inn om gebruik te maken van hun douche. Het was zo lekker om al het stof, zonnebrand, zweet en deet van ons lichaam te kunnen spoelen. We voelde ons na die douche allebei een heel ander mens. Voor we verder reden konden we nog 1 keer de uitbarsting van de old faithful bewonderen. En toen was het tijd om het park te verlaten, na 1.5 week door het park te hebben gecrosst was het tijd om op weg te gaan naar de Grand Tetons. Eigenlijk ligt dit nationale park direct tegen Yellowstone aan en was dit ook “maar” 2 uurtjes rijden. In het dorpje wat bij het park ligt wilde we graag even wassen en de Wi-Fi gebruiken en dat was dus de eerste stop. Maar toen….

We waren bijna bij onze bestemming toen ineenkeer twee dashboard lampjes gingen branden. Het accu lampje en het STOP lampje. Beide niet echt lampjes die je wil zien branden. Vooral niet na de 10 dagen die we eerder hadden stilgestaan, 2 weken geleden. Aaah, Bob kom op jongen, je was altijd zo betrouwbaar. We konden gelukkig nog doorrijden tot het dorpje waar we, tijdens het wassen, op zoek konden naar het probleem. Samen met de hulp van de beste monteur van Nederland, Gijs, kwamen we al snel achter dat het probleem de dynamo was. Grappig feitje, hiervoor moesten we de accu doormeten en ik had heel netjes een multimeter meegenomen maar even vergeten om er ook een batterij in te doen. Gelukkig verkochte ze die specifieke batterij bij het tankstation even verderop hahah. We hadden zelf het idee dat een dynamo toch een wat universeler onderdeel zou zijn. Dus gingen we snel opzoek naar een vervangend onderdeel in de buurt. Natuurlijk was het zo laat gebeurd dat alle garages die in de buurt zaten, lees op een uur rijden minimaal, al dicht waren. Op internet kwamen we uiteindelijk toch al snel tot de conclusie dat een nieuwe dynamo die in onze auto zou passen toch weer niet te vinden is hier in Amerika. Reviseren van de oude was eventueel een optie, maar een nieuwe zou in ieder geval weer vanuit Europa moeten komen. Dat wordt dus minimaal weer 5 werkdagen wachten tot het er is. Hoe lang gaat dit nou allemaal weer duren voordat het gemaakt is. We waren net zo blij dat alles weer heel was, krijgen we dit.. Bob wat doe je ons toch aan…We konden gelukkig op de parkeerplaats blijven slapen en hoopte dat we de volgende dag een garage konden vinden die onze dynamo kon reviseren.

De volgende ochtend hingen we meteen aan de telefoon toen de garages open gingen. We hadden twee opties, of wel weer Yellowstone een uur in rijden of wel een uur verder rijden naar Jackson. Jackson was onze eerste keus maar alle garages daar hadden pas op zijn vroegst over 3 weken tijd en erg grote bereidheid om aan onze Opel Movano, wat voor auto??, te klussen was er niet. Bij de garage in Yellowstone konden we wel meteen terecht omdat zij werken op basis van wie het eerst komt wie het eerst op de brug staat. Ook hadden we een goede review gelezen en konden we daar waarschijnlijk gratis op de parkeerplaats slapen. Het werd dus weer een uur terug rijden. En dat is normaal al vervelend, maar bedenk je dan om dit te doen met een kapotte dynamo waardoor je kan rijden totdat je accu leeg is. En eigenlijk niemand weet hoe ver en hoe lang je dan kan rijden. Het kan 40 km zijn het kan 400 km zijn, wie zal het zeggen. Dus gingen we met samen geknepen billen onderweg.

En of we daar aankomen…. Ja dat is voor de volgende keer….

Heel veel liefs,

Jap en Lon