The Update #44 - The Last Warm Sun Rays

Jaa daar zijn ze weer, het is even geleden maar het wordt echt tijd om jullie weer even een update te geven van ons leven de afgelopen weken. We lieten jullie achter op het strand op Fuerteventura, maar ondertussen zijn we daar allang niet meer en zitten we met onze konten in de sneeuw van Canada. Maar hoe we daar precies kwamen en hoe onze tijd was in Nederland dat bewaren we nog voor de volgende updates. Laten we jullie, en onszelf, eerst weer even terug meenemen naar die heerlijke warmte van de Canarische eilanden.

Er was nog 1 ding wat we echt heel graag wilde zien voordat we weggingen van Fuerteventura en dat was de zandduinen. We besloten om hier met zonsondergang naar toe te gaan en dat was echt de beste beslissing. Het licht over de duinen was fantastisch mooi en we hebben echt een hele fotoshoot gehouden. Het was wel een stukje kleiner dan wat we verwacht hadden maar dat mocht de pret niet drukken, als nederlanders zijn we natuurlijk ook wel echt verwend met onze duinen.

In de avond BBQ’de we nog voor een laatste keer met Rianne, Enzio en Fleur, waarbij Enzio nog een keertje zijn meester BBQ skills aan ons liet zien. Het werd namelijk tijd om afscheid te nemen. De tijd samen reizend met Rianne en Enzio kwam helaas tot een einde. Het is zo leuk en bijzonder dat we zo’n tijd samen door hebben kunnen brengen. We zullen ze missen, maar hopelijk komen ze ons onderweg nog een keertje opzoeken. Toch? Hahah. Op onze laatste dag samen brachtte we in de ochtend Fleur weg naar het vliegveld waarna we nog een laatste pannenkoeken lunch samen deelde. We hebben heel veel lol samen kunnen maken en we zullen het wakker worden met de yeti naast ons gaan missen. Na een laatste dikke groepsknuffel gingen we op weg naar het Zuiden van Fuerteventura. Enzio en Rianne blijven nog een tijdje op Fuerteventura om de rest van het eiland te ontdekken, maar wij zetten de lange weg naar Nederland in met als eerste tussenstop Gran Canaria.

Vanaf Fuerteventura gaan er geen boten rechtstreeks richting het vasteland van Spanje, dus hadden we besloten om een tussenstop van een dag te maken op Gran Canaria. We hadden een super vroege boot zodat we het maximale uit onze tijd op Gran Canaria konden halen. Vanaf de boot reden we meteen door naar een mooi wandelgebied waar we de auto parkeerde en even de benen gingen strekken. We deden een hele leuke rondwandeling rond Roque Nublo waarbij we een heel stuk door een bos liepen. En jeetje wat hadden wij het bos gemist. Na onze tijd op het super kale eiland van Fuerte, liepen we nu heerlijk door een lekker geurend bos heen. Het grootste deel van de wandeling liepen we in ons eentje, totdat we bij het punt kwamen waar het om draaide, de Roque Nublo. Hier was het meteen echt heel druk en veel drukker dan dat we het op de eilanden hadden meegemaakt. Het was begrijpelijk, want het uizichtspunt was ook erg mooi. Maar het blijft altijd grappig om te merken hoeveel mensen er alleen van de parkeerplaats naar het uizichtpunt lopen maar verder niet de tijd nemen om de verdere omgeving te verkennen. Terwijl die omgeving als je er een tijdje doorheen loopt zo geweldig mooi is. We genoten beide echt met volle teugen van de geweldige omgeving en het gevoel van weer door het bos wandelen.

In de avond vonden we een slaapplaats dicht bij de haven waar we nog de laatste voorbereidingen troffen voor onze overtocht naar Huelva. Dit keer zouden we er maar 31 uur ipv 40 uur overdoen. We vertrokken nu in de ochtend waardoor we maar 1 nacht hoefde door te brengen op de boot. Na de ervaringen van Rianne en Enzio te hebben gehoord, besloten we geen hut te boeken maar luxe stoelen. Ook hadden we in tegenstelling tot de vorige keer geen eten op de boot. We hadden nu van te voren eten klaar gemaakt voor onderweg. De boottocht ging eigenlijk heel snel voorbij en de stoelen waren echt heel erg comfortabel. Het zijn een stuk betere plekken dan je in een vliegtuig zou krijgen. Onze 31 uur bestond voornamelijk uit slapen, eten en wat tv kijken en lezen. Onze stoelen hebben we nauwelijks verlaten, maar de tijd vloog eigenlijk voorbij. Helaas hadden we wel wat vertraging, maar dat hield ons niet tegen om alvast een flinke deuk te slaan in onze terug reis. Het plan was om in 3 dagen de 2300 km terug te rijden naar Nederland. Maar aangezien we vooral geslapen hadden de afgelopen tijd waren we fris genoeg om nog een stuk de nacht in te rijden. Na een pizzaatje waar we iets langer op moesten wachten dan we hoopte, iets met een oven die nog moest opwarmen, gingen we op weg naar het noorden van Spanje. We eindigde uiteindelijk om 1.30 uur snachts in een klein dorpje waar we ons kampje opsloegen naast een boerderij voor de nacht. We deden de volgende ochtend lekker rustig aan om even bij de komen van het vele rijden maar zette daarna onze trip voort. We hadden ons vizier op Limoge in Frankrijk gezet een rit van bijna duizend kilometer. We maakte onderweg nog een douche stop, want op onze route en goedkoop, en natuurlijk een pizza stop. Pizza bleek het voer waarop we goed konden rijden en zo hoefde we ook geen tijd te ‘verspillen’ aan koken. Het was nog even spannend of we wel in Frankrijk zouden worden binnen gelaten. Er was een probleem met onze QR code en op de een of andere manier zijn grensovergangen en vooral het te woord staan van douane beambte niet echt Jap zijn specialiteit. We hadden totaal geen onderzoek gedaan naar de corona regels van de landen waar we doorheen zouden rijden, ook omdat we op de heen weg geen enkel probleem hadden gehad. Dus toen we staande werden gehouden door de grenscontrole sloeg de paniek bij jappie wel een beetje toe. Zouden we wel toegelaten worden, moeten we geen PCR test gaan doen, gaan ze ons terug sturen, krijgen we een boete. Een boosterprik hadden we ook nog niet en onze QR code was volgens de Franse meneer, ‘non-valide’. Lonneke probeerde ondertussen rustig te blijven en gewoon te laten zien dat we een echte QR app op onze telefoon hadden en dat we ook niet wisten waarom hij het niet deed en probeerde ondertussen ook nog mij mijn mond te laten houden en niet nog 10x boosterprik te laten zeggen. Uiteindelijk liet de franse meneer ons toch door en konden we verder rijden. Het heeft waarschijnlijk geholpen dat hij geen Engels kon en wij in ieder geval deden alsof we totaal geen Frans konden. Uiteindelijk eindigde we rond twaalf uur snachts in een klein dorpje vlakbij Limoges.