De Update #98 - Wij zijn Oom en Tante

Wat een rollercoaster was deze week. Heel eerlijk, ik ben blij dat deze week achter de rug is. Reizen is fantastisch en Jap en ik doen niets liever. Tot er thuis dingen gebeuren waardoor je niets liever wil als thuis zijn bij je familie. Maarja zo ver weg van huis kun je niet zomaar even op en neer naar huis, hoe graag ik ook wil… Nienke, op dat moment iets meer dan 30 weken zwanger had zwangerschapsvergiftiging en lag in het ziekenhuis. De boodschap was duidelijk: de baby is er binnen een week. De baby zou dus hoe dan ook veel te vroeg, en door de niet goed werkende placenta ook veel te klein komen en daarnaast is Nienke natuurlijk ook ziek en zijn eventuele complicaties voor haar niet uitgesloten. We bellen iedere dag uitgebreid met thuis om zo goed en kwaad als het gaat toch ons steentje bij te dragen. De spanning bouwt zich de hele week op en op zaterdag ochtend om 5:00 uur komt het verlossende telefoontje. Nadat Nienke het nog langer als een week heeft weten vol te houden moeten ze nu voor de veiligheid van de baby, de baby gaan halen. Een paar uur later zijn wij oom en tante van een super dapper en klein meisje: Cataleya.

Alle opgebouwde spanning komt er uit. Maar gelukkig gaat het met Cataleya en Nienke goed naar omstandigheden. De komende weken zullen we met ons hoofd maar half hier zijn en met de andere helft thuis. Ik heb meteen een vliegticket naar huis geboekt. Dat is een hele opluchting, want nu weet ik wanneer ik ga en kan ik niet langer piekeren over wanneer ik nu moet gaan. Ik zal 12 april – 3 mei thuis zijn. Cataleya is dan 37,5 weken oud en hopelijk is ze dan thuis of bijna klaar om naar huis te gaan zodat ik Nien daar kan ondersteunen. Zolang Cataleya nog in het ziekenhuis ligt is het toch erg beperkt wat ik voor ze kan doen en hoeveel ik bij ze kan zijn. Dus tot die tijd zal ik het moeten doen vanaf een afstand..

We probeerde er verder wel het beste van te maken. Want wat kun je anders? We hadden gelukkig bedacht om veel tijd door te brengen aan de kust tot Felice er zou zijn. Dus dat is een prima plek om maar half te zijn. Onze dagen bestonden uit bellen, een beetje surfen, een beetje kletsen met onze camper buren. Nog meer bellen, nog een beetje surfen, wat drinken bij de beach club en de prachtige zonsonderdang bewonderen. Op dit strand was er een mooi uitkijkpunt op de stranden en de surfers waar je heel mooi de zon kon onder zien gaan.

Na een aantal dagen daar besloten we om toch al de grens over te gaan naar Costa Rica. Veel andere reizigers maken in Nicaragua nog een stop bij Isla Ometepe. Een eiland in een groot meer. Je kunt met een pondje over naar het eiland. Wij vonden het er echter heel medium klinken. En voor ons was het de keuze: of tijd doorbrengen op Ometepe en nog een paar dagen over hebben in Costa Rica voordat Felice komt. Of nu al de grens over om echt nog wat te kunnen zien voor Felice komt zonder te hoeven haasten. En dat was wat het best paste.

We deden nog een laatste keer boodschappen in Nigaragua, in Costa Rica zou alles een heel stuk duurder worden. En op de parkeerplaats kwamen we een vrouw tegen in een Nederlands busje! Marian, we hadden al over haar gehoord maar haar nog niet ontmoet. Erg grappig om even ervaringen uit te wisselen. Maar al snel wisselde we niet alleen ervaringen met haar uit maar ook met een journalist. Hij maakte een filmpje van ons en onze ervaringen om te delen met zijn volgers op Instagram. Erg grappig.

De grens van Nicaragua is de meest gevreesde grens van allemaal. We waren onderweg alleen maar mensen tegen gekomen die om het land in te komen er 5 uur over hadden gedaan. Het voelde dus meer als een bijzonder geluk dat wij er zo snel en soepel in waren gekomen. De drone zat nog op zijn plek verstopt achter de koelkast en wij kruiste onze vingers. Hopelijk hadden we weer geluk. Of naja, Jap is ondertussen overtuigd van de volgende theorie: Alle andere mensen, en wij normaal gesproken ook, gaan de grens over zo vroeg mogelijk in de ochtend. Maar deze twee grens overgangen deden wij beide in de middag. Jap denkt dat de mensen bij de grens, ofwel een ochtend humeur hebben ofwel dan nog goede zin en energie hebben om hun best te doen. Tegen de middag, en vooral net na de lunch als ze hun buikje lekker rond hebben en een beetje suffig zijn. Hebben ze geen zin meer en vinden ze dat ze wel hard genoeg gewerkt hebben. DUS toeristen het leven zuur maken en een scan maken van een camperbusje, ach laat maar zitten. En ja hoor! Wij waren er weer binnen twee uur doorheen. En het was appeltje eitje. Een bericht uit de toekomst: Jap heeft onze theorie gedeeld met onze vrienden Benji en Audrey en zij zijn net in de middag de grens over gegaan, in 1,5 uur! Marian heeft de grens in de ochtend gedaan: 6 uur!

Zodra we de grens over waren kwamen we ook direct in een andere wereld. Waar het in Nicaragua kaal, landbouwgrond was met wat windmolens en wat bomen waren we in Costa Rica direct in de jungle. We sliepen op een prachtige camping. En hoewel we eigenlijk heel erg gaar waren van het rijden en de grensovergang moest de omgeving verkend worden! Op onze verkenning liepen de twee langharige herders van de camping de hele wandeling gezellig met ons mee. Het terrein van de camping is namelijk ook een nature reserve met verschillende wandelpaden. Direct in de eerste minuut stak er al een kleine slang het wandelpad over! Oke! Welkom in Costa Rica! We vervolgde het wandelpad lang de rivier door het bos, de heuvel op voor een mooi uitzicht, we staken een riviertje met een klein watervalletje over en zeiden hoi tegen wat mooie berggeiten en een groep apen. Of naja wij wilde hoi zeggen, zij meer onze kop eraf bijten. Het ging zo: wij waren lekker aan het wandelen en hoorde ineens veel geritsel in de boomtoppen een stuk terug en verder het bos in. Apen bewegen elegant, maar zijn allesbehalve subtiel, je hoort ze vaak al vanuit de verte aankomen en ook nu. Wij beleven staan om ze te bekijken en zagen dat ze onze richting op kwamen. Wij blezen rustig staan en bleven kletsen. Uiteindelijk zaten ze hoog in de bomen direct aan het wandelpad. Wij maakte wat foto’s en dachten omdat de apen dichter naar ons kwamen in plaats van andersom dat het wel oke was. Vooral ook, omdat we echt nog heel veel afstand hadden. Wij stonden zeker 5-10 meter weg van de boom waar ze heel hoog in zaten en het was een hele hoge boom. Maar blijkbaar raakte de apen toch gestrest van onze aanwezigheid. De apen hadden even overleg met zijn 3^e en de grootste van de drie sprong naar beneden op een lager hangende takken, brak takken af en begon die naar ons de gooien, te gillen en aan de takken te schudden. Oke oke oke, de boodschap is duidelijk. We zetten het op een rennen. We verwachte niet dat de aap ons echt zou aanvallen, hij wilde ons alleen maar wegjagen. Maar toch schrokken we ons een ongeluk. We rende een heel stuk, keken om maar constateerde dat we achtervolgd werden! De aap kwam nog steeds brullend achter ons aan door de boomtoppen, dus wij zetten de sprint weer in en een hele tijd later durfde we pas weer te kijken of de kust veilig was. En wat dacht je van die stoere herders honden die ons de hele wandeling bijgestaan hadden? Die waren in geen velden of wegen meer te bekennen.

De volgende dag reden we door naar Tonorio NP. Het was een heel stuk rijden de bergen in maar de omgeving was echt heel erg spectaculair, dus we verveelde ons geen moment. Het is zo GROEN hier! En het water specifiek hier extreem blauw. Dat is waar de rivier Rio Celeste om bekent staat. We sliepen op een camping die aan de rivier zat. We werden heel warm met het typische Costaricaanse Pura Vida verwelkomd en konden niets anders denken als: Costa Rica is nu al een feest. De mensen zijn aardig, de natuur is prachtig en we hebben nu al dieren gespot! We stonden met Bob vrijwel direct aan de rivier en die was zo mooi dat er even in gezwommen moest worden. De kleur van het water was zo prachtig maar de ligging midden in de jungle maakte het echt heel speciaal. ’s Nachts werden we wakker gemaakt omdat er iets op het dak van Bob sprong, we schrokken ons allebei een hoedje en sloten snel het dakraam voordat het naar binnen zou klimmen. Het was namelijk iets groots, want het bewegen van het beest over het dak en het er op en er af springen deed de hele bus heen en weer schommelen. Jap moest het met flink op het dak kloppen een paar keer wegjagen want het kwam weer terug. Maar uiteindelijk werd het weer rustig. Wat het was? Wij gokken een nieuwsgierige aap. Maar we hebben hem niet gezien, dus we zullen het nooit weten.

De volgende dag was het tijd om het nationale park binnen te gaan. Daar konden we mooi wandelen, met als highlight een mooie waterval. We stonden, samen met nog een paar andere, al klaar op de parkeerplaats op het moment dat het park open zou gaan. En het was er gezellig druk, er waren wat mensen maar niet irritant veel. We liepen alle wandelpaden die er waren langs de rivier. Op een moment kwamen we een bekende tegen! Een meisje die we hebben ontmoet op een uitkijkpunt in Monument Valley omdat wij daar sliepen in Bob en zij ook in haar gehuurde camper. Ze was toen voor een paar weken op vakantie en nu een half jaar later weer, maar dan in Costa Rica, hoe toevallig dat we elkaar dan weer tegen het lijf lopen! Ik zei al, op de heenweg was het nog gezellig druk, op de terugweg zeker niet. Hordes, busladingen, grote groepen van 30 mensen per groep kwamen ons tegemoet lopen. Waren wij weer even blij dat we vroeg waren!