De Update #100 - Nummertje 100!!!

Wauw! Nummer 100! Dat betekent dat we al 100 weken verhalen hebben geschreven! 100 weken vol avontuur! En.. In deze week zijn we ook 1 jaar aan het reizen in de Amerika’s! 10 Maart 2022 kwamen aan in het ijs koude Canada! En nu een jaar later zijn we in Costa Rica. Land nummer 9 op het lijstje aan deze kant van de oceaan! Het voelt zo vaak als de gewoonste zaak van de wereld dat we dit aan het doen zijn. Maar als ik het dan weer zo even opschrijf klinkt het toch wel, en is het natuurlijk, te bizar voor woorden. Ik sta er nu in dit verhaal wel bij stil dat we dit jubileum hadden, maar heel eerlijk. Tussen al het genieten door waren we het helemaal vergeten en zeiden we pas een paar dagen later tegen elkaar, “Oh we zijn het helemaal vergeten maar we zijn nu meer als een jaar hier!” Maar toen hebben we elkaar toch alsnog maar een hele dikke knuffel gegeven om het te vieren.

We hadden een vol programma met Felice. En voor vandaag stond Manuel Antonio National park op het programma. We hebben lang getwijfeld of we hier naartoe zouden gaan. Het is namelijk het drukstbezochte nationale park van Costa Rica. Maarja ook met een reden. Je kunt hier namelijk veel dieren zien waaronder de luiaard die we zo graag wilde zien. Dus we gaven het het voordeel van de twijfel en besloten er voor te gaan. We boekte een gids en ontmoette hem om 7:00 uur bij de ingang van het park, het eerste mogelijke tijdslot wat je kunt boeken. Want door de drukte hier in het park moet je een aantal dagen van tevoren online een tijdsslot boeken om het park binnen te kunnen komen. We bereide ons dus mentaal voor op irritante disneyland drukte. Maar ik kan nu vast verklappen. Ja het was druk, maar irritant? Nee zeker niet. Niet op het moment dat wij er waren met onze gids. Echter toen de tour afgelopen was werd het drukker en drukker en waren we blij dat we lekker konden gaan liggen op het mooie strand, tot ook dat te vol liep met mensen. We zagen in het park: Brulapen, Capucijn apen, veel grote leguanen, de jesus christ basilisk, wat kolibries en andere vogels, bijzondere spinnen, maar bovenal zagen we verschillende luiaards! En dat was echt zoo leuk! Maar wel maar voor 10 minuten. Want heel eerlijk, ze zijn oersaai om naar te kijken. Het is mega grappig om te zien hoe extreem langzaam ze bewegen. Het ziet er echt uit alsof ze in slowmotion modus staan. Maar omdat ze zo sloom zijn gebeurt er weinig en ben je ook wel snel uitgekeken. De wandeling met de gids duurde 2 uur waarbij we het park doorkruiste van de ingang naar de andere kant, het strand. Hier gooide we onze handdoek uit, doken in het heerlijke heldere en kalme water om af te koelen. Genoten van alle apen in de bomen, het mensen kijken en gewoon even het uitrusten voordat we weer via een andere route terugliepen. Toen we terugliepen was het middag en was het bloedje heet en waren we blij weer terug te zijn bij Bob om de airco op vol volume te zetten! Het was een heel geslaagde dag!

De volgende dag stond er een lange rit op de planning! We reden helemaal van Manuel Antonio naar Santa Elena waar we opnieuw een Airbnb hadden geboekt. De camera was opgeladen dus we maakte opnieuw een stop bij de krokodillen brug. Er was een man kipfilet naar beneden aan het gooien, wat wij erg bijzonder vonden en ons erg afvroegen of dit de bedoeling was, maar we hebben wijselijk ons mond gehouden (dit keer). Hierdoor kwamen de krokodillen wel mooi in actie. Want ook krokodillen zijn net als de luiaard, best saai om naar te kijken.

Eenmaal in Santa Elena na een hele dag rijden MOESTEN Jap en ik nog even de benen strekken. Felice was moe en bleef in het huisje maar Jap en ik wandelde vanaf onze AirBnB een half uurtje verderop het dorp in. Dronken daar gezellig een kopje koffie EN kochten het alleleukste cadeau ever voor ons lieve nichtje Cataleya. We zaten nu een stuk hoger in de bergen in een gebied wat ze cloudforest noemen en de temperatuur was een heel stuk aangenamer. Heel eerlijk, ook over dit gebied hebben we heel erg getwijfeld of dit de moeite waard zou zijn om naar toe te komen. Want ook hier is het weer zo toeristisch dat het heel makkelijk te druk kan zijn. Infrastructuur voor toerisme vinden wij echt niet erg, we zijn zelf ook toeristen, maar er is wel een verschil tussen toerisme en massa toerisme. En dit gebied heeft ook plekken met Massa toerisme (Jup, met hoofdletter M). Maar we deden goed ons huiswerk en overlegde goed wat ons doel was in dit gebied, Monteverde en dat was duidelijk: we wilde de Quetzal en zoveel mogelijk andere tropische vogels zien. En het reserve Cura Cancha zou daar de uitgewezen en een rustige plek voor zijn. Perfect! We lazen op internet dat er een specifieke avocado boom zou zijn waar de Quetzal vaak te zien zou zijn dus vroegen bij het kopen van de kaartjes waar die was in het park. We liepen daar naartoe en Bingo! Binnen 5 minuten zagen we een Quetzal! Deze vogel is echt heel bijzonder en voelt bijna als een mythisch wezen je hoort er zo veel over maar vrijwel niemand heeft hem ooit gezien. Nou, wij wel! En niet 1 maar we zagen 3 volwassen mannetjes (de mooiste variant), een jong mannetje (die had nog geen mooie staart) en 1 vrouwtje! We hebben in totaliteit denk ik wel twee uur bij de avocadoboom gezeten en genoten van alle mooie vogels. We hebben maar een heel klein rondje voor het park gelopen, vooral omdat er om de paar meter wel weer iets nieuws te zien hadden waardoor het ook niet nodig was om verder te gaan. Er waren veel mensen die door het park liepen met een gids. Maar hier lopen met een gids was extreem duur dus hadden wij besloten het zonder te doen. Maar iedereen was heel aardig en zodra we een groepje ergens naar zagen kijken hielpen ze ons direct met het vinden van de vogel en gaven ze ons vaak alsnog veel informatie over de vogel! Het was een heel geslaagd begin van onze dag! Want er stond nog een stop op de agenda! Het kolibrie cafe! Hier hebben ze heel veel kolibrie voeder stations waardoor er tientallen kolibries rondvliegen die maar al te graag goed poseren voor de foto! En een foto maken van een kolibrie is niet gemakkelijk omdat ze zo mega snel zijn! Al was het in Cura Cancha na heel wat volharding van mij (Lon) toch al aardig gelukt! We dronken hier een kopje koffie met natuurlijk iets lekkers. Jap heeft zijn voorliefde voor zoetigheid namelijk niet van een vreemde!

Toen we onze route samenstelde voor onze tijd samen met Felice vroegen we haar of de nog wensen had voor iets wat ze graag wilde doen in haar vakantie en haar antwoord was dat ze graag een koffietour wilde doen. Dus natuurlijk gingen wij op zoek naar de beste! We vonden er een in de monteverde regio, een permacultuur koffiefarm die het net een beetje anders doet. Het net een beetje anders doen, daar houden we van! Ik ging niet mee met de koffietour omdat het best prijzig was en wij in Guatemala al een koffietour hadden gedaan. En heel eerlijk, ik lust geen koffie en vindt het daarom ook echt niet zo interessant. Maar Jap en Felice kwamen bijna 3 uur later vol verhalen en enthousiasme terug. Ze probeerde alle informatie met net zo veel passie en enthousiasme als de gids aan mij over te dragen, ook om zo veel mogelijk te onthouden. Er werd nog een zakje koffie gekocht voor mee naar huis en we gingen weer onderweg!

We hadden nog een lange weg voor de boeg, we reden van Monteverde/Santa Elena naar La Fortuna. Het zal jullie natuurlijk niet verbazen dat er met maar liefst twee zoete kauwen gestopt werd voor een kaneelbol bij een German bakery die ons al door meerdere mensen getipt werd. La Fortune is een toeristische plaats rond vulkaan Aranal. In het National park kun je wandelen rond de vulkaan, maar dat lieten wij aan ons voorbij gaan. Het plaatsje staat namelijk ook heel erg bekend om zijn natuurlijke hotsprings en wij dachten dat na al dat gewandel en het gewandel dat zou komen met name Felice wel een dip in het hete water verdiend had om de spiertjes lekker te laten ontspannen. We hadden een accommodatie geboekt voor Felice in een huisje en wij sliepen in Bob op de parkeerplaats van een complex met maar liefst 7 verschillende hotspring zwembaden. Mega natuurlijk waren ze niet, tenminste niet de aanleg van het bad zelf. Het water was van nature warm maar eigenlijk bij alle mogelijkheden in de buurt zijn het gewoon warme zwembaden. Er is een gratis optie in een rivier maar toen we daar langs reden was het zo extreem druk daar dat daar wat ons betreft geen lol aan is. Bij onze zwembaden was het heerlijk rustig en we hebben uren doorgebracht rond het water. Geloof me, echt niet altijd er in want daar was het veel te heet voor. Felice ruste wat uit in haar kamer en Jap en ik hadden ook lekker wat ons tijd in de baden. We verkende ze allemaal, inclusief de glijbaan die echt mega hard ging, of wij worden gewoon oud en zijn niets meer gewent. We vonden de glijbaan wel super leuk dus zijn hem meerdere keren af gegaan. ’s Avonds reden we een klein stukje om uit eten te gaan bij een lekker Italiaans restaurant.

Verblijven in La Fortuna was met name een goede optie omdat we zo onze rit naar onze volgende stop goed konden opbreken. Want ook vandaag, na natuurlijk nog even lekker gedipt te hebben in het warme water, stond er weer een lange rit op de planning. Ook weer naar een plek waar we al super veel goede verhalen over hadden gehoord van andere “overlanders”. We gingen naar Campo Manu. Unaniem onze favoriete plek in Costa Rica! Wat ons betreft was dit de ultieme plek. Op het terrein kon je een leuke wandeling doen, het was goed betaalbaar en voor Costa Rica zelfs spotgoedkoop. Even voor referentie, gemiddeld hebben we voor de overnachtingen van Felice tussen de 75-150 dollar betaald per nacht en dit was 25 dollar! Het voelde authentiek. We waren er alleen met Simon, een andere Zwitserse overlander die Jap en ik al op 2 andere plekken (Guatemala en Nicaragua) zijn tegen gekomen. We hebben er een supergave nachttour gedaan, ook weer voor Costa Ricaanse begrippen goedkoop. En hebben mega veel dieren gezien! Wat ons betreft kon het niet beter! Iedere ochtend hingen de eigenaren een paar trossen bananen aan een voeder station. We hadden soms een beetje onze twijfels wat we daarvan vonden, want over het algemeen zijn we geen fan van het voeren van wild leven. Maar het spektakel wat het veroorzaakte deed ons alle bezwaren doen vergeten. Een goede foto van een toekan stond hoog op het lijstje. We waren tevreden geweest met maar 1 soort toekan, maar we zagen alle drie de soorten die aanwezig zijn in Costa Rica. Of naja, Lon zag alle 3 Jap en Felice waren er net even niet toen nummer 3 zich liet zien, maar we hebben de foto als bewijs. Daarnaast zagen we heel veel van de Montezuma Oropendola vogel die echt prachtig is en mega grappig. Hij maakt heel vaak een kakelend geluid waarbij hij zich vervolgens naar voren laat kukelen waardoor hij op zijn kop aan de tak van de boom komt te hangen om zich vervolgens weer omhoog te werpen en het ritueel over en over te herhalen. Maar daarnaast hebben we nog zo veel andere vogels gezien dat het onmogelijk is ze hier allemaal op te noemen. Maar er kwamen ook prachtige eekhoorns en natuurlijk apen eten van de lekker bananen. We hebben er uren doorgebracht en letterlijk honderden foto’s geschoten van al het moois.

Overdag deden we een leuke jungle wandeling over het terrein. Het is zo fascinerend om te zien hoe veel verschillende soorten planten er groeien op 1 vierkante meter. Hoe langer je kijkt hoe meer je ziet. Het is echt zo gaaf om omringt te zijn door zo veel mooie planten. Onderweg zie je mooie vogels zoals kolibries en ook kwamen natuurlijk de apen weer even met een hele groep gedag zeggen. Gelukkig hebben we geleerd van onze ervaring op onze eerste wandeling in Costa Rica en zodra ze nu uit zichzelf nieuwsgierig dichterbij komen beginnen we al te klappen zodat ze goed op afstand blijven en niet gestrest kunnen raken van onze aanwezigheid. We hebben al genoeg apen van dichtbij gezien. Het was een leuke wandeling maar op een moment wilde de wandeling dat er een rivier over staken zonder dat er echt duidelijk een manier was om dat te kunnen doen. Zelfs voor ons zou het een halve circus act worden om met relatief droge schoenen over te komen en met Felice er bij besloten we dat er geen andere optie was dan omdraaien en zoeken voor een alternatieve route en die vonden we gelukkig vrij snel. Felice werd moe en gleed daarbij uit waardoor ze op een eigenlijk heel elegante manier even een pauze nam op een steen die er voor gemaakt leek te zijn om even op uit te rusten. Maar het was fijn dat de wandeling ook zo goed als klaar was.

Een ander highlight van ons verblijf op bij Campo Manu was de nacht tour. De zoon van de caretakers van het terrein had toerisme gestudeerd en had een grote liefde voor fotografie. Hij combineerde die twee door nachttours aan te bieden nadat hij zelf uit had gevonden hoeveel verschillende dieren er te zien en dus te fotograferen zijn in zijn directe omgeving. Overdag hadden we al heel veel dieren gezien, maar ’s nachts komt er een hele andere categorie dieren tot leven. We hadden nog maar een paar passen gezet of we spotte al onze eerste slang van de avond, een prachtige koraal slang! En ja ik zeg eerste want we zagen ook nog een prachte bruine eyelash viper. Erg gaaf en ook erg duidelijk waarom er naar zijn wimpers wordt gerefereerd in zijn naam want het is net of hij mascara op heeft. Maar we zagen heel veel meer. We zagen hele grote giftige en enge spinnen. En vooral heel veel kikkers! Te veel verschillende soorten om op te noemen maar met als grote favoriet toch zeker wel de strawberry poison dart frog, de red eyed tree frog en de ghost glass frog. Waarvan de red eyed tree frog het iconische dier is van Costa Rica of de jungle wat mij betreft! Die kleuren! Echt ongelooflijk! En we zagen er echt heel erg veel. Maar de ghost glass frog is anders als dat we ons ooit voor hadden kunnen stellen, al zegt glass en ghost al best veel. Onze gids vertelde ons even te wachten en hij ging zelf met zijn hoge laarzen op zoek lopend in de rivier alle plantjes af speurend naar de kikker voor ons. Hij nam hem mee op een blaadje om het vervolgens weer op precies dezelfde plek terug te zetten. We zagen een inimini kikkertje met enorme mooie ogen en een doorzichtige huid! We konden zijn bloed zien stromen en zijn organen bewegen! Echt bizar!

Het was een hele leuke tour waarbij alleen wij 3^e en Simon met onze gids in het donker door het hoge gras langs een klein meertje en bij rivieren in de jungle op zoek gingen naar allemaal kleine en mooie beesten. Buiten de beesten die ik net noemde zagen we ook ontelbaar veel wandelende takken en hele mooie sprinkhanen die zich heel mooi camoufleren als een blad en er zijn vast nog heel veel kleine dingen die ik vergeet.

Ik zou het liefst nog heel veel meer schrijven over Campo Manu om daarmee duidelijk te maken hoe leuk het daar was, maar helaas kan ik niets meer verzinnen. Maar ik denk dat mijn enthousiasme wel overkomt. Het was er echt heel erg leuk!

Dat was hem weer voor deze week.

Veel liefs,

Jap en Lon