De Update #92 - Een Vuurspuwende Vulkaan

Lago Atitlan, wordt beschouwd als een van de zeven wereld wonderen (volgens Google) en zou het mooiste meer van de wereld moeten zijn. Wat het meer van Atitlan zo bijzonder maakt zijn de drie enorme vulkanen die rond het meer liggen. Daarnaast liggen verspreid langs de kust van het meer kleine dorpjes waar je met de boot naar toe kan varen om die te bezoeken. Het is een van de hoogtepunten van een bezoek aan Guatemala en daarmee ook meteen een van de toeristische. Doordat het meer omringd wordt door vulkanen en dus een hoge bergkam was het bereiken van onze camping aan de rand van het meer een hele ervaring. We namen een steile slinger weg naar beneden waar we in zijn 1 naar beneden moesten rijden om te voorkomen dat onze remmen zouden oververhitten. Onze vriendjes, Benji en Audrey, reden voor ons de berg af en zij hebben een hele zware vierwiel aangedreven pick-up camper waar ze zelfs mee in low gearing naar beneden moesten rijden om te voorkomen dat hun remmen het zouden begeven. We kropen dus echt de berg af. Maar we bereikte de camping zonder problemen en wat een uitzicht had deze camping, we keken op het meer en de vulkanen uit. De camping had ook een eigen steiger waar je een boot kon aan houden om de verschillende dorpjes om het meer te kunnen verkennen.

De eerste dag deden we rustig aan en hielden we het bij het verkennen van het dorpje op loop afstand, San Marcos. Het is een klein dorpje waar we in 15 min naar toe konden wandelen. Dit dorpje was wel redelijk toeristisch en staat vooral bekend om zijn hippie cultuur. Nou dat was echt meteen te merken. De ‘hoofd’ wandelstraat van het dorp wordt ook wel de hippie highway en daar konden we ons echt in vinden. Overal verkochten ze hippie / yoga kleren en hingen er aan plak biljetten voor tribe gatherings, astromeditatie en tantra yoga. Ook de mensen die er rond liepen en hoe deze gekleed gingen paste helemaal binnen het plaatje. Voor ons was het iets ‘te’ maar toch altijd weer leuk om even doorheen te lopen. Wel ontdekte we dat er een heel lekker bakkertje zat die we de volgende dag eens gingen uitproberen. De volgende dag besloten we dat het eindelijk weer eens kon, hard lopen. We hadden dit al zo’n lange tijd niet kunnen doen doordat de wegen niet geschikt waren of omdat we ons niet veilig voelde. Dus gingen we ’s ochtend vroeg uit de veren om even een stuk hard te lopen en Audrey liep gezellig met ons mee. Onderweg scoorde we nog een heerlijk brood, een geweldig chocolade broodje en een amandel croissantje die bijna kon tippen aan die uit Oaxaca. Daarna gingen we op weg naar het grotere plaatsje aan het meer, Panachal ofwel Pana. Deze plaats stond niet per see op de lijst om te bezoeken maar hier zat een DHL punt. En die hadden we helaas nodig. Onze drone is al een tijdje kapot, we kunnen er niet meer mee vliegen en hij geeft verschillende foutmeldingen. Na contact met DJI en Coolblue blijkt dat hij eerst naar NL gestuurd moet worden voordat ze verder kunnen gaan. We pakte de drone dus goed in, staken onze hand op en stapte aan boord van een bootje op weg naar Pana. Er varen echt enorm veel kleine taxi bootjes over het meer en is het dus super makkelijk om een boot aan te houden. Het zijn allemaal hele kleine bootjes van fiber glass met enorm grote buitenboord motoren. Als het water ruig is kan het flink schommelen in die bootje, maar gelukkig was het water kalm. Eenmaal bij de DHL punt kwamen we erachter dat het veel te duur zou zijn om onze drone op te sturen, bijna 200 euro. We besloten dat dit de drone niet meer waard was vooral met het idee dat hij misschien helemaal niet onder garantie gemaakt zou kunnen worden. We liepen dus nog even door het dorpje, wat niet echt heel veel voorstelde en stapte toen we in de boot om naar de andere kant van het meer te varen naar San Pedro. Hier lunchte we in een cafeetje en liepen wat rond door het dorpje. Ook dit dorpje was niet heel bijzonder. De locatie van het meer is echt schitterend, maar wat ons betreft stelde de dorpjes toch echt wel wat teleur. Het laatste dorpje gingen we ook maar meteen verkennen maar we besloten om hier heen te lopen voornamelijk voor wat extra beweging. Dit dorpje, San Juan, had zeker wat meer sfeer maar ook hier waren we toch erg snel uitgekeken. Dus namen we het bootje weer terug naar San Marcos en liepen naar ‘huis’. De avond spendeerde we met Benji en Audrey.

Onze laatste dag aan Lago Atitlan besteedde we ook weer vooral relaxend bij de bus. We liepen ’s ochtends natuurlijk wel nog even het dorpje in om bij de bakker langs te gaan maar de rest van de dag besteedde we vooral aan schrijven van stukje, foto’s bewerken en kletsen met onze vriendjes Audrey en Benji. Op donderdag gingen we op weg naar onze volgende bestemming, natuurlijk niet zonder eerst nog even bij ons favoriete bakkertje te zijn langs gegaan. De volgende bestemming was een hele bijzondere, namelijk de vulkanen Acatenango en Fuego. We gingen Acatenango beklimmen en zouden hier op de top met uitzicht op de Fuego blijven slapen. En wat deze expeditie zo ontzettend bijzonder en populaire maakt is dat Fuego regelmatig vuur spuwt. Wat vooral in de nacht een waar spektakel moet zijn. Om een paar euro’s te besparen en omdat het ons gewoon ook heel leuk leek, hadden we besloten om ons eigen tentje mee te nemen. We hadden dus twee zware tassen die we naar boven de berg op moesten sjouwen. Ondanks dat we heel erg uitzagen naar de ervaring die we zouden gaan beleven op Acatenango. Vonden we de wandeling toch ook wel erg spannend, er waren zoveel mensen die ons vertelde hoe ontzettend zwaar deze wandeling is. Op donderdag ontmoetten we al een deel van de groep, onze vriendjes Benji en Audrey waren natuurlijk ook met ons mee gekomen om dit avontuur aan te gaan. Maar buiten hun waren er nog 14 andere mensen en raad het of niet, allemaal frans sprekend, op een meneer uit Turkije na. We hebben soms wel eens moeite met de frans talige toerist omdat ze regelmatig vrij onbeschoft overkomen omdat ze totaal geen moeite nemen engels te spreken of met ons te communiceren op welke manier dan ook. Al helemaal niet als ze erachter komen dat Audrey en Benji uit het Franstalige deel van Zwitserland komen. Dus dat beloofd wat…

Na een ontbijtje bij het huis van onze gidsen hesen we onze rugzakken op de rug en begonnen we aan de klim. Het weer was niet erg veel belovend, de Acatenango was volledig in mist gehuld, hopelijk steekt het topje boven de wolken uit. De wandeling begon meteen steil en zou dat tot het einde volhouden. We moesten al snel onze regen jassen aantrekken omdat we door de wolken en mist liepen. Deze mist en wolken zouden aan houden tot helemaal boven aan ons kampement. Ondanks dat we ons in het begin heel goed voelde werd de wandeling toch echt steeds zwaarder, niet in de minste plaats door onze zware bepakking. Sommige stukken waren enorm steil en kwamen we met moeite boven. Gelukkig werd er regelmatig gerust om de verzuurde beentje weer even bij de laten komen. Maar op deze manier was er niet heel veel aan, we hadden geen uitzicht en het was behoorlijk koud. Na 4 uur wandelen bereikte we ons kamp, gelukkig. Heel af en toe konden we een glimp opvangen van de Fuego en verschillende keren hoorden we hem met hard geraas uitbarsten. Maar zien konden we hem toch echt niet. We vonden een mooi plekje voor onze tent en omdat er niet veel aan was buiten gingen we hier maar in liggen. Met het tent zeil open hielden we in de gaten of Fuego niet echt te voorschijn zou komen. Doordat de zon ook niet scheen, werd het snel koud en trokken met het uur meer kleren aan. We hoopte met alles wat we in ons hadden dat deze mist en wolken zouden overtrekken en het snel helder zou worden. Toen het eenmaal donker was werden er vuurtjes gestookt, maar hier kwam zoveel rook af dat onder het afdakje bleef hangen dat het niet te doen was om van de warmte gebruik te maken. We namen zo nu een dan ons toevlucht in het hutje waar Audrey en Benji samen met …. en … zouden slapen. Een frans stel die goed engels kon en waar het goed mee klikte. Na het eten en de chocolade melk gingen we snel slapen in ons tentje in de hoop dat het nachts zou open trekken en we het vuur spektakel echt zouden kunnen zien.

Eens in de zoveel tijd spiekte we even naar buiten of de mist al opgetrokken was, maar het duurde tot 2 uur snachts voordat we de uitbarstingen die we hoorde echt konden zien. Het geluid was natuurlijk al wel echt indrukwekkend, maar toen we de lava en het heette gesteente uit de vulkaan zagen spuwen was dat ongelooflijk. Wat een geweldig, prachtig en uniek fenomeen, het is zo lastig om op te schrijven en woorden te geven aan deze ervaring. Als je ooit de kans hebt om dit te zien grijp hem dan want wat is dit mooi. Vanaf 2 uur tot 4 uur trotseerde we de kou om dit spektakel te zien. Fuego barstte met enige regelmaat uit wat met oooh, aaah en wauws werd begroet. In de tent hadden we allebei heel erg getwijfeld of het wel open zou breken. Of we niet gedwongen waren om nog een nacht op deze koude natte berg te blijven. We hadden besloten om niet weg te gaan van deze berg voordat we het gezien hadden. We waren dus enorm blij en opgelucht dat het weer nu eindelijk mee zat. Misschien had het iets te maken met het feit dat het vrijdag de 13de was en het nu zaterdag was geworden en het dus open kon trekken. Wie zal het zeggen. Rond 4.30 uur stond onze laatste klim op het programma, de klim naar de top van Acatenango. Hier gingen we de zonsopkomst bekijken en het was 1.30 uur ploeteren naar boven. Maar gelukkig zonder zware rugzak en met een show van uitbarstingen van Fuego. De zonsopkomst was machtig en het licht geweldig mooi, de heldere hemel was gelukkig gebleven. De weg terug naar het kamp ging gelukkig een stuk sneller, we rende naar beneden door het losse lavagesteente en waren binnen 20 min alweer beneden. We aten ons ontbijt nog met uitzicht op Fuego en pakte toen al onze spullen in om aan de terug weg te beginnen. Ook deze was zwaar maar ging verrassend snel, binnen 2 uur stonden we weer beneden. Ik, Jap, kon bijna geen stap meer zetten en mijn benen konden het gewicht van de rugzak bijna niet meer dragen. Maar wat een ervaring. Of het het gewicht van onze kampeerspullen waard was weten we eigenlijk nog steeds niet, misschien niet. Maar toch ben ik trots op hoe we deze vulkaan beklommen en overwonnen hebben. Deze ervaring pakt niemand ons meer af en hoeveel mensen kunnen nu zeggen dat ze een vulkaan van dichtbij hebben zien uitbarsten.

Na een welkome douche bij ons tourbedrijf thuis gingen we op weg naar onze laatste stop in Guatemala, Antigua. Het uur rijden door het chaotische verkeer was erg vermoeiend na afgelopen twee dagen van wandelen en weinig slaap en toen we aan kwamen deden we dan ook meteen een dutje. In de avond dronken we nog een bietje met Benji, Audrey … en … en kletste we na over onze ervaring op Fuego. Op zondag lieten we vooral onze benen rusten en deelde we de luncht met Audrey en Benji in een lokaal restaurantje, werkte we wat op de computer en dronken we nog een laatste keer een bietje met ons hike groepje.

Dat was hem voor deze week, wat een week.

Heel veel liefs,

Jap en Lon