De update #69 – Red rock country

Man wat voelt het weer heerlijk om onderweg te zijn. Dit is voorlopig (hopelijk) het laatste wat we zullen zeggen over de kapotte auto. Maar wat geeft het ons weer een heel nieuw level van waardering dat ons huis op wielen weer rijdt! Het rondreizen geeft ons zo veel energie, en dat was misschien ook deels de reden van onze frustratie, we keken gewoon zo uit naar wat er nog komen zou gaan. En geheel terecht want wat we deze week allemaal hebben meegemaakt was fantastisch! 

We kwamen aan in Moab. De uitvalsbasis om Arches en Cayonlands national park te verkennen en daarnaast een heel leuk dorpje met leuke winkeltjes en koffietentjes. 

Net buiten het dorpje stonden we op de national park camping voor 15 dollar, alleen. Er was niemand te bekennen! We vroegen later aan iemand hoe dat kwam dat het op de camping zo rustig was en de verklaring begrepen wij wel. Mensen vonden het te heet om te kamperen en verblijven in hotels met airco. Verstandig van ze, haha want het was inderdaad erg heet. Daarom starten wij met een nieuw dagritme. ’s Ochtens heel erg vroeg pieken, zodat we rond 11 uur in zeesterren modus ons zo rustig mogelijk kunnen houden om dan ’s avond na het eten weer op pad te gaan. 

Op de dag dat we aankwamen gingen we ’s avonds meteen op pad. We wandelde de prachtige Park Avenue hike in Arches National park en waren er helemaal stil van. We voelde ons klein en waren erg onder de indruk van alle prachtige rotsformaties om ons heen. Echter begon het halverwege de hike flink te onweren dus moesten we vlug omdraaien. We wachten nog een tijd bij de Balanced rock in de hoop dat het onweer zou stoppen en we daar nog wat rond konden hangen en wat foto’s konden maken. Echter op het moment dat we dachten dat het weer veilig zou zijn en we van de rots aan het genieten waren klapte er een enorme onweer echt heel erg dichtbij. Het geluid bulderde oorverdovend hard tussen de rotsformaties en was echt angstaanjagend. Kinderen om ons heen begonnen van schrik te huilen en ik moest eenzelfde reactie onderdrukken, wij zetten het op een rennen terug naar de bus. We wachten nog een tijdje maar het weer werd alleen maar onstuimiger dus besloten we terug naar de camping te gaan. 

Het onweerde nog de hele nacht heel erg heftig maar de volgende ochtend konden we de zon begroeten terwijl hij opkwam en wij al op de hiking trails liepen in Arches NP. We liepen de devils garden hike waarlangs we 8 verschillende arches zouden zien. Sommige waren direct langs het wandelpad en naar andere moesten we klimmen en klauteren. Er stond aangegeven dat het een heel primitief wandelpad zou zijn en dat je navigatie vaardigheden nodig zou hebben om de weg te vinden, dat maakte mij een beetje nerveus. Maar we hebben ook al wel een beetje gemerkt dat de Amerikanen snel gevaar zien en vooral al heel snel voor dingen waarschuwen, dan kunnen ze het maar gezegd hebben. Want de route vinden was echt niet moeilijk en al helemaal niet met onze grote vriend Maps.me. Het was echt een prachtige wandeling en de uitzichten bleven ons maar verbazen. Soms liepen ze tussen mooie rotsformaties in een soort canyon, soms liepen we over een smalle richel er bovenop. Dan weer hadden we prachtige vergezichten over mooie rotsformaties en dan natuurlijk nog de arches. Ook het klimmen en klauteren zorgde ervoor dat de 11 km lange hike voorbij was voordat we het door hadden. Aan het eind van de wandeling raakte we aan de klets met een Nederlands gezin die ons vroegen of we een foto van ze konden maken bij de arch. Samen liepen we gezellig terug al kletsende over elkaars reis plannen. 

Het is echt erg leuk hoe mensen vaak reageren op onze reis plannen en we worden echt nog steeds heel regelmatig aangesproken over ons Nederlandse kenteken met grote verbazing en bewondering. Het is hier ook erg duidelijk dat arches national park het eerste park is wat we tegen kwamen wat op de klassieke toeristische roadtrip route ligt van heel, echt heel veel (nederlandse) toeristen. 

Na de wandeling begon het al meteen heel erg warm te worden, te warm om nog verder te gaan wandelen. We maakte nog wat stops bij wat uitkijkpunten en bereide ons voor op de avond. ’s Avonds hadden we namelijk een gratis tour voor onszelf geregeld. In ruil voor foto’s mochten we gratis mee op een side by side tour over de Hell’s revenge trail en we hadden er echt SUPER veel zin in. We hebben in Canada natuurlijk een aantal keer in een side by side gezeten maar daar reden we vooral over ongeasfalteerde “gewone” bergwegen. Maar met deze tour reden we dwars op en over enorme rotsformaties. Ik denk echt niet dat ik overdrijf als ik zeg dat sommige hellingen bijna 60-70 graden stijl omhoog en naar beneden gingen. In het begin reed Jap en zat ik ernaast. Het was echt net een achtbaan en best wel spannend. Totdat ik ging rijden en voelde hoe weinig je hoefde te doen om deze machine op en over die heuvels te krijgen. Wat we deden was heel extreem maar die machine kon heel duidelijk nog heel veel meer aan dan dat. Het rijden in de side by sides was echt supergaaf en de adrenaline gierde door ons lijf. Echter was het de combinatie met de prachtige omgeving die het echt tot een hele bijzondere ervaring maakte. 

De volgende dag gingen we weer vroeg uit de veren om de zonsopkomst te kijken bij “the Windows”. We hadden hier op internet veel foto’s van gezien en wilde dit graag in het echt zien. We waren er vrijwel als eerste maar al snel werd het er heel erg druk. Tenminste, in de boog. Wij hadden een ander plekje gevonden een beetje klimmen en klauteren. Want wij wilde niet vanuit de boog de zon zien opkomen wij wilde door de boog kijken waardoor je weer een andere boog kon zien. Het zonlicht van de zonsopkomst doet de bogen dan mooi belichten en geeft een prachtig gezicht. Ook als we de andere kant op keken, keken we uit op supermooie pilaren. Het was echt een heel bijzondere plek. In het begin waren we er helemaal alleen maar later kwamen er toch wat mensen nieuwsgierig kijken waarom wij nou juist deze plek kozen en ze knikte begrijpend naar ons. We baalde een heel klein beetje dat de hele boog vol stond met mensen en we daardoor niet echt de foto konden maken zoals we gedacht hadden, of naja dat dachten we. Er zaten namelijk wel 50+ mensen in de boog waarvan wij een foto wilde maken. Maar de seconde dat de zon opkwam verdween letterlijk iedereen, behalve de 3 andere mensen die naast ons waren komen zitten. Het licht was prachtig en we hadden de plek helemaal voor ons alleen. Samen met hen konden we een vreugde kreet niet onderdrukken en begonnen snel prachtige foto’s te schieten en nog een keer opnieuw van het uitzicht te genieten. 

Daarna begonnen we aan de hike naar Delicate arch. De zon was op en het begon al snel heet te worden. En dit was balen want het was een redelijk steile klim omhoog en de hitte maakte dat een uitdaging. Eenmaal boven moesten we een beetje giechelen. Het was echt extreem druk. De boog was prachtig maar het was echt heel druk. We ruste wat uit in de schaduw en genoten van het kijken naar de boog en alle mensen om ons heen. Ook twijfelde we of we er zin in hadden om in de rij te gaan staan om met de boog op de foto te gaan. Maar we lachte en zeiden dat dit er nu eenmaal bij hoort hier en dat we dat gewoon moeten nemen zoals het is. Dus wij gingen ook in de rij voor de foto. Jap had op internet een foto gezien van deze boog waarbij die ook weer door een andere boog neerkeek op deze. En we hadden het idee dat we die doorkijk een stukje teruggevonden hadden dus daar gingen we naar op weg. Hier was het een heel stuk rustiger en konden we opnieuw genieten van het mooie uitzicht. Daar raakte we aan de klets met een stelletje uit Amerika. Zij vroegen of we wat foto’s van ze konden nemen. Nadat hij zag dat wij wat ervaring hadden met het maken van foto’s vroeg hij of we misschien nog wat andere foto’s konden nemen waarop zij haar verlovingsring liet zien want hij had haar net ten huwelijk gevraagd. Dus daarop volgde een hele fotoshoot voor ze en maakte we prachtige foto’s voor ze waarna ze na het zien van de foto’s ons met tranen in de ogen hele drukke knuffels gaven, dat was erg leuk. 

Na deze laatste twee dingen van ons lijstje te hebben getikt was het tijd om door te gaan naar Canyonlands National park. Maar we hadden het zo heet en we waren zo vol indrukken van de schoonheid van arches national park dat we het moeilijk schakelen vonden hier. We besloten dat we echt niet persee van dit park ook ALLES moesten zien en kozen vooral de dingen uit die ons het leukst leken. We deden dus een mooie wandeling langs de canyon rand en bekeken de zonsondergang door een mooie boog met uitzicht op de vallei. Het gaat in dit park vooral om zijn mooie ver gezichten. Maar het was heel erg heiig en daardoor was er niet heel veel uitzicht. Dat maakte dit park net wat minder mooi en indrukwekkend dan Arches. 

De volgende dag gingen we onderweg naar Monument valley. Wat nu lekker is, is dat er hier zo veel te zien is dat het vrijwel nooit langer als 2 uur rijden is naar de volgende extreme highlight! Net voordat je het park binnen gaat is er een hele bekende stop die heel veel mensen maken waar je vanaf de snelweg een heel mooi uitzicht hebt op de “skyline van monument valley”. En wie kwamen we daar tegen? Het gezellige gezin uit Nederland waarmee we eerder in arches gezellig hadden gekletst. We kwamen ze daarna nog op iedere stop onderweg in het park tegen en steeds liep het hoi zeggen uit in een gezellig gesprek van minimaal 15-30 minuten. Haha het is zo grappig hoe je het met sommige mensen meteen en zonder enige moeite gezellig kunt hebben. Dat was met deze mensen en hun gezellige twee dochters uit Eindhoven zeker het geval! 

We trokken wat prachtige plaatjes op de plek met het prachtige uitzicht. En al genoten we heel erg van het uitzicht, we verbaasde ons ook heel erg en wel vaker over het respectloze gedrag van onze mede toeristen. Ik wil niet te zuur klinken en ga er ook niet te lang op in maar twee voorbeelden: bij dat uitzichtpunt op de skyline neemt iedereen een foto OP de snelweg. Ook wij. Maar ondanks dat ”iedereen” dit op deze plek doet en het daardoor een soort toeristenattractie is geworden betekent dat nog niet dat je voor je foto de weg mag claimen en het verkeer tot last moet zijn door gewoon op de weg te blijven staat tot het allerlaatste moment waardoor de auto’s volle bak op de rem moeten. Ook waren we een paar keer getuigen van het owh zo teleurstellende gedrag van mensen dat ze het nodig vinden zichzelf te vereeuwigen op een plek door hun naam in rotsformaties te krassen. Echt er zijn maar weinig dingen die ik kan bedenken die respectlozer zijn dan dat. Op een moment kozen we er voor mensen op hun gedrag en gebrek aan respect aan te spreken en dat werd ons (natuurlijk) beloond met een hele grote mond. Getsie. 

Maar monument valley was echt prachtig en helemaal wat we ervan verwacht hadden. De weidsheid van de vallei en de manier waarop de rotsen gevorm waren in soms bijna identieke formaties was echt heel indrukwekkend (volgens mij gebruik ik dat woord redelijk vaak in dit stuk maar het woord is zo lekker pakkend). In het park zijn eigenlijk vrijwel geen wandelpaden aangelegd. Het park is echt bedoeld, en het best te waarderen als, je er doorheen rijdt. Of naja er zijn twee wandelingen die je kunt doen maar wij overtuigde onszelf dat rijden de beste manier was want het was HEET! En wij besloten dat we op de wandeling niet echt iets nieuws of anders zouden zien. Het park is relatief klein dus na 2 uurtjes rijden en stoppen op iedere mogelijk hoek voor toch nog een foto en nog meer kletsen met de Nederlanders, hadden we het in het park gezien en reden we weer terug naar het plekje met de skyline view. Op de weg terug het park uit moesten we een klein stukje over een hele slechte zanderige en steile dirtroad met grote gaten in de weg omhoog. Dit ging allemaal goed tot de auto voor ons echt heel heel heel langzaam omhoog gingen. We hadden al extra afstand genomen maar die afstand haalde we al snel in, we verloren ons tempo en kwamen tot een stilstaan op de schuine helling. En de enige manier om nog verder omhoog te komen was door opnieuw te begonnen met een grotere aanloop. Wat resulteerde in dat de hele stoet auto’s achter ons ook allemaal in zijn achteruit moesten, hahaha. Bij de tweede poging kwamen we gelukkig boven. We hadden namelijk gelezen dat je tegen een kleine donatie kon overnachten op de skyline view plek. Jap had een heel leuk gesprek met de eigenaar van dat stukje land en we genoten daar van het prachtige uitzicht en een indrukwekkende zandstorm die voorbij gevlogen kwam.

De volgende dag deden we nog een laatste fotoshoot van het mooie uitzicht bij zonsopkomst en reden we door naar de valley of gods. Een minder drukbezochte plek maar wel een verlengde van monument valley. Ook hier reden we over een prachtige weg door een mooi landschap met prachtige rotsformaties. En omdat dit geen nationaal park is konden we eindelijk weer eens de drone tevoorschijn toveren! Jap kon niet stoppen met vliegen en herhalen hoe prachtig het was. We hebben ruim twee uur over deze weg gereden en kunnen de hoeveelheid auto’s die we tegen zijn gekomen makkelijk op twee handen tellen. We reden echt in niemandsland. Op een gegeven moment moesten we alleen een keuze maken. Steken we de drooggeleden rivier over of draaien we om? Want de overkant van de rivier halen was spannend maar te doen. Het was heel zanderig maar het steile stuk in het zand ging naar beneden, dus dat zou lukken door de zwaartekracht. Maar stel we zouden nog slechtere stukken tegenkomen verderop in de weg die we niet konden doen dan zouden we alsnog terug moeten. En de weg terug door deze rivierbedding zou een heel stuk minder makkelijk zijn. Maar we voelde ons avontuurlijk vandaag en besloten de gok te wagen. En gelukkig kwamen we onderweg geen gekke dingen meer tegen, alleen nog prachtige uitzichten. 

De valley of gods was een hele kleine omweg naar de weg in de richting van Natural bridges national park. Toen we hier aankwamen viel ons direct op dat het echt uitgestorven was. Vooral in vergelijking met de afgelopen dagen. Waar was iedereen? We wisten dat het niet op het klassieke rondje lag maar we waren er nog niet helemaal achter waarom dan niet. Dus we besloten dat uit te gaan vinden en kwamen er wel achter waarom. Natural bridges is de lelijke stiefzus van Arches national park. En dat is niet omdat het niet mooi is, maar Arches is gewoon fantastisch en het is gewoon moeilijk om Natural bridges nog als dusdanig te zien nadat je arches hebt gezien. We keken wat rond maar hadden voldoende avontuur gehad voor die dag en besloten een mooie slaapplek te zoeken en morgen opnieuw te bekeken of we meer van dit park wilde zien of dat we door zouden gaan. 

We vonden net buiten het park echt een prachtige slaapplek lang een dirtroad die een stuk wegreed van de snelweg. We stonden op een prachtig uitsteeksel tussen twee rotswanden in met een uitzicht over de vallei. We waren daar al redelijk vroeg in de middag en vertrokken de volgende ochtend pas weer laat en al die tijd is er niemand over de weg gereden. We blijven het indrukwekkend vinden hoe groots en leeg het hier in Noord-Amerika kan zijn. Het is nog zo groots en wild overal vooral als je het vergelijkt het drukke en dichtbevolkte Europa. ’s Ochtends verkende we de omgeving nog wat verder op een hardlooprondje en reden we door naar Capitol reef national park. 

Ook capital reef is weer een stuk minder druk bezocht als de andere parken waar we de afgelopen dagen zijn geweest. En ook hier begrepen we wel een beetje waarom. Het was wederom prachtig maar niet zo overweldigend mooi als de andere. We deden een mooie zonsopkomt run door een canyon. Reden de scenic drive waar vooral het allerlaatste onverharde deel heel erg mooi van was omdat je daar door een smalle canyon reed. En niet geheel onbelangrijk, we aten taart. In Moab werden we door de vrouw van het visitors centrum al getipt dat de taart hier zo lekker was. Ook als je zoekt op capitol reef, komt als eerste de bezienswaardigheid van het oude Mormon huisje met de verse taarten met fruit van de eigen boomgaard naar boven. Dat konden wij natuurlijk niet missen. En ik zeg je dit: het appeltaartje was nog warm!

De volgende stop was Escalante, een klein, heel klein dorpje met ongeveer 600 inwoners. En dit is het grootste plaatje wat we tegen zijn gekomen na Moab. We moesten nodig weer eens wassen en dit was eindelijk weer een plek waar dit kon. En het toeval wil dat ze hier in het buurthuis/waserette/restaurant/outdoor/kledingwinkel ook de allerlekkerste pizza’s bakken! Perfect! We kochten hier nieuwe wandelsokken want de gaten vielen in onze sokken van het vele gebruik, we deden onze was en genoten van de heerlijke pizza. 

En daarna vertrokken we onderweg naar onze slaapplek. We wilde vast naar het begin van onze wandeling van de volgende dag rijden zodat we bij de eerste tekenen van daglicht konden vertrekken. We hadden gelezen dat het een dirtroad was en dat het een veel gevreesde washboard weg zou zijn maar wij dachten, ach joh hoe erg kan het zijn. Het was 50 kilometer… We zijn onderweg wel 3 keer gestopt om onszelf af te vragen wat we aan het doen waren en of dit het echt wel waard zou zijn. We konden echt niet harder rijden als 20 kilometer per uur en deden er daardoor dus ruim 2,5 uur over wetende dat we dat de volgende dag na de hike ook weer helemaal terug moesten rijden… Onderweg gaf de prachtige zonsondergang ons al een prachtig voorteken en ontmoete we hele gezellige mensen uit Luxemburg waar we de hele avond mee kletste. Maar of het de moeite van het nemen van deze weg echt waard zou zijn lees je in het volgende verhaal. 

Veel liefs van ons,

Jap en Lon

Menu van de week

Uitgave van de Week

Budget per dag €90 en per week €630 en per maand €2700

Route

Gereden kilometers: 1850

• 
  De Update #110 – Een Nieuw Landschap26 July 2023
• 
  De Update #109 – Niet Weer Hea!26 July 2023
• 
  Video: The Panamericana Chapter 3 Mexico5 July 2023