Er is deze week zoveel te vertellen dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Dus ik begin maar bij het begin. We zijn aan een nieuw project begonnen, het bouwen van nog een hek. We bouwen namelijk wel een mooie moestuin maar om te voorkomen dat alles wat erin komt te staan opgegeten wordt door beren, herten, watipi enzovoort, bouwen we een hek. Een heel groot en hoog hek. We sleepte met al het hout, groeven gaten met de graafmachine, mengde beton met de hand, zorgen dat alles netjes waterpas staat, bevestigen de dwarsbalken en het robuuste kippengaas. En dat herhaalde we zo’n 50x. Dit deden we gelukkig niet alleen. Er was deze week een nieuwe workawayer bij gekomen, Abel uit Spanje. Hij heeft een tussenjaar genomen en doet verschillende workaways op de wereld en hoopt ook nog te gaan reizen met vrienden aan het eind van zijn jaar. Ook hebben we JC eigenlijk nog niet geïntroduceerd in de verhalen. JC is vorige week gearriveerd. Hij is de broer van Marc, onze host, en is permacultuur expert. Hij heeft een youtube kanaal waarop hij andere mensen leert hoe je een permacultuur tuin bouwt en onderhoudt. En dat is ook wat hij hier doet. Hij bouwt hier voor Marc een tuin en leert hem en ons hier een heleboel over. Ook mama (Karin) heeft al wat vragen kunnen stellen over tuinieren aan hem. Maar met hem bouwen we dus het hek om de moestuin te beschermen. Verder helpt Marc natuurlijk ook nadat hij klaar is met werken.
Het weer was eigenlijk niet zo heel erg goed deze week en dat kwam eigenlijk wel goed uit. Aan het eind van de week hadden we heel veel op de planning staan dus de regen hield ons een beetje binnen om aan de film van de Canarisch Eilanden te werken. Wij hadden namelijk besloten dat die echt een keer af moest. We zetten als doel dat hij af moest voordat we bij de workaway weg zouden gaan.
Op donderdag begonnen we al aan ons avontuur. Marc en Flore hebben buiten het land waar het huis op staat samen met nog wat andere investeerders een ander stuk grond. Dat waar de watervallen zijn die we eerder verkende. Hier staat ook een cabin die ze verhuren via airbnb en die wij af en toe voor ze schoonmaken. Deze cabin zit vrijwel altijd volgeboekt maar was deze nacht vrij! En wij mochten er een nachtje slapen. Even het gevoel hebben dat we in de middel of no where zitten, midden in de wildernis. We pakte onze spullen, sprongen in de sidebyside en gingen op ons mini avontuur. En het was heerlijk in de cabin, het was prachtig weer waardoor we heel lang buiten konden zitten met een kamvuurtje en een boek. Later verplaatste we ons naar binnen, speelde een spelletje catan en bouwde een vuurtje in de houtkachel. Er was nog een restje Indiaas eten wat we mee mochten nemen naar de cabin dus het was werkelijk een groot feest.
De volgende ochtend deden we het lekker rustig aan. Want we hadden niet al te best geslapen. Rond een uur of 3 werden we namelijk gewekt door een hard klepperend geluid onder het bed en we konden echt niet bedenken wat het was. Eerst dachten we nog dat het van buiten kwam en iets naar binnen probeerde te komen maar dat was het toch niet. En dan verdween het geluid weer en dan was het er toch plots weer. We keken onder het bed en zagen een heel lief schattig muisje zitten. Dus we dachten dat hij aan iets aan het knagen was onder het bed. We wisten niet echt wat we daar aan moesten doen behalve de deur naar buiten een beetje open zetten en met een stok in zijn richting bewegen zodat hij mogelijk naar buiten zou vluchten. Maar de muis verdween, voor even en toen hoorde we weer het gekke geklepper. Een beetje slaapdronken stapte we weer in bed en zeiden tegen elkaar, ach we weten nu ten minste dat het een onschuldig muisje is. Tot Jap zei: “Lon maar misschien is het helemaal niet zo onschuldig, wat als hij vast zit in een muizen val, want waarom zouden we hem anders zo makkelijk kunnen blijven zien. Wat als het geklepper het geklepper van de val is waar hij zich uit probeert te wurmen.” Toen hij dat zei wisten we allebei meteen dat dit ook het geval was en vol afschuw bedachten we een plan om de muis te bevrijden. We pakte een bakje die we goed konden afsluiten, ik pakte opnieuw de stok om hem naar voren te schuiven. Jap pakte hem bij de val vast en opende die val boven de bak zodat het muisje er in viel en we lieten hem in het bos weer vrij. Het muisje zat met zijn achterpootje vast in de nare en hele sterke klem. Slapen ging daarna niet meer zo vanzelf, steeds moesten we allebei aan de muis denken. Hoe ontzettend zielig het is, dat we blij zijn dat we er waren om hem buiten vrij te laten en dat hij niet in de val klem bleef zitten tot hij uiteindelijk dood zou gaan van de honger of zelf zijn pootje er moest afbijten om te overleven. We begrijpen het best dat je geen muizen in je cabin wil maar er zijn echt diervriendelijkere vallen als deze afschuwelijke klem en in onze vorige workaway hebben we gezien dat die heel effectief zijn want daar zat er iedere dag wel een in de val, of was dat gewoon omdat daar zo veel muizen waren? Haha. Hoe dan ook, wij hadden onze heldendaad weer voldracht maar waren dus niet echt heel erg uitgeslapen de volgende ochtend. En ook voor die dag hadden we ook weer grote avonturen bedacht of naja het begin van. We wilde namelijk een kleine road trip doen in het weekend om vast een keer een bezoek te brengen aan Banff national park. Maar eerst moesten we nog 3 uurtjes werken om onze uren van de week te voltooien voor we verder konden.
Maar daarna gingen we onderweg naar de eerste stop, Radium hotsprings, een bekende stop maar te heerlijk om niet nog een keer naar toe te gaan. Opnieuw zaten we uren te koken in het water wat eigenlijk net een tikkeltje te heet was om lekker te zijn maar toch was het heerlijk. We sliepen weer op dezelfde plek als de vorige keer en konden zelfs lekker buiten eten en chillen, en niet alleen omdat onze kerntemperatuur net niet bijna aan de kook was maar gewoon ook omdat het echt lekker was buiten!
De volgende ochtend toen we weg reden begon de dag al meteen goed, er zat een zeearend voor ons te poseren in de boom. We waren echt helemaal gelukkig en waren in staat hele mooie foto’s van hem te maken. We wisten toen nog niet dat dit de toon zette voor de rest van de dag, de hele dag spotte we namelijk het ene dier naar het andere. Je zult het bijna niet geloven maar we zagen: een heleboel herten (waarvan 1 bijna op de voorbumper), twee watipi’s waarvan 1 van de twee een prachtig gewei had, we zagen een stekelvarken, een bruine beer EN….. EEN GRIZZLY BEER! Het was helaas maar heel kort. Hij probeerde de snelweg over te steken waardoor we voor hem moesten stoppen, maar er was geen mogelijkheid om te blijven stilstaan. We konden hem daardoor niet blijven bewonderen nadat het voor ons weer vrij was om door te rijden, maar het was alsnog fantastisch. Jap kon niet geloven dat het een grizzly was en bleef nog een tijd volhouden dat hij echt dacht dat het toch een bruine beer was maar dat hij er gewoon wat anders uitzag als de vorige die we hadden gezien. Tot we voor hem nog even googelde hoe een grizzly er uit ziet en hij toen gelukkig toch ook wel echt overtuigd was. We hopen ze zeker nog een keer wat langer te zien zodat we wel kunnen stoppen om ze te bewonderen en foto’s te maken maar dit was al fantastisch. En wat een score voor 1 dag!
Maar score deden we de rest van de dag sowieso wel. We hadden een hele lijst gemaakt met wat we allemaal wilde zien en doen en het zou een volle dag worden. Met als eerste stop: Paint Pots. Een wandeling naar kleine waterplassen in allerlei verschillende tinten bruin-oranje-geel-groen-blauw achtig. Het was een korte wandeling er naar toe. Lon was weer een beetje paranoia en dacht er echt zeker van te zijn dat ze een beer hoorde, waardoor ze ons allebei de stuipen op het lijf jaagde. Maar na nadere analyse bleek het gekraak van haar capuchon te zijn die langs haar haren bewoog…. Dus…. De wandeling was verder prima, erg modderig wel maar het was leuk om de verschillende kleuren water gezien te hebben. En waarvandaan die naam? Ze maakte vroeger verf van de kleurstoffen in deze pools!
De volgende stop heel dichtbij was Marble Canyon een hele diepe maar smalle kloof waar je leuk langs kon wandelen. Het meest indrukwekkende hieraan was denk ik nog wel, en wederom, de kleur van het water. Het was echt heel helder en fel blauw water wat een mooi contrast gaf tegen de diepe dramatische klif. Het was er extreem druk doordat het een toeristisch gebied is, maar ook omdat het een lang weekend was waardoor er natuurlijk veel andere mensen op uit gingen, en hier liep je elkaar ook nog redelijk makkelijk in de weg. Ook omdat de paden nog bedekt waren met sneeuw, of waar het net was gesmolten heel erg modderig was.
De volgende stop was een verassing. Ik nam op de snelweg de verkeerde afslag waardoor we in een andere richting reden als we bedacht hadden. En omdat de volgende afslag hier in Canada echt een heel stuk verder is en het daardoor toch een grote detour werd besloten we de detour nog wat groter te maken en reden we door naar het plaatsje Canmore. Dit plaatsje hadden we nog op onze lijst staan maar lag eigenlijk iets te ver van de route. Maar nu we daar toch al van af weken konden we net zo goed nog een beetje verder rijden. Canmore was een leuk plaatsje met hele leuke kleinschalige en lokale winkeltjes, we dronken gezellig een kopje koffie en snuffelde wat rond en reden toen weer verder naar de volgende stop.
Jonston Canyon, opnieuw een Canyon. Deze was totaal anders als Marble Canyon. En we waren daar zo rond 18:00 uur dus het begon er al lekker rustig te worden. Het was 2,5 kilometer heen en weer maar onderweg veranderde je uitzicht constant. We liepen over trappen en bruggen gebouwd in en rond de canyon, we zagen wel een stuk of 5 verschillende prachtige watervallen, liepen door mooi bos en langs een rivier. Het was echt heel erg leuk en ik kan niets anders bedenken als dat het gewoon genieten was.
Terug bij Bob maakte ik snel een maaltijd, die helaas wat te pittig uitviel, en snelde we door naar onze laatste stop van de dag. Lake Louise. We hadden deze stop helemaal tot het eind van de dag bewaard omdat onze ervaring is dat veel mensen die de drukte willen voorkomen allemaal ’s ochtends heel vroeg zijn omdat ergens ’s avonds laat nog zijn, gezien wordt als onhandiger. Maar wij ervaarde er nu ook alleen maar weer voordelen van. We konden parkeren aan het wandelpad, terwijl soms om 6 uur s ochtends de parkeerplaats al vol is en je moet parkeren bij de parkeerplaats waar een shuttle je brengt naar de ingang van de wandeling en we hadden het meer met nog wat tientallen andere mensen vrijwel geheel voor onszelf. Toen we terug liepen naar de bus zagen we letterlijk niemand! En dat voelt zo grappig als je op zo’n toeristische plek bent! We wisten al dat Lake Louise nog echt haar winterjas aan heeft en er door het ijs natuurlijk niets te zien is van het anders zo prachtig blauwe gletsjer water. Maar we komen hier later nog een keer terug en vinden het erg leuk dat we het nu ook op deze manier gezien hebben. We hadden ook graag vast naar Moraine Lake gewild maar op de weg daar naartoe ligt nog te veel sneeuw en daardoor is de weg nog afgesloten, dus hopelijk is dat over een paar weken anders.
We waren helemaal verkleumd na ons bezoek aan Lake Louise dus doken snel ons bedje in om weer warm te worden, en het was ondertussen ook al 23:00 uur want we konden maar geen genoeg krijgen van het uitzicht, zoals we zeiden, het was een lange dag.
Voor de volgende dag stond er alleen Emerald Lake nog op de planning dus we konden het gelukkig wat rustiger aan doen. En eenmaal daar werden we enorm verast. Emerald Lake was ontdooit! Er was nog een heel klein stukje ijs te zien maar door de rest was het helemaal ontdooit! We konden onze ogen niet geloven want we hadden gerekend op weer een wit meer. We raakte aan de klets met mensen die verbleven in het resort en die vertelde ons dat 3 dagen eerder toen zij arriveerde het meer nog helemaal bevroren was maar dat het de afgelopen dagen heel hard was gegaan. Het zonnetje scheen ook heerlijk dus dat konden wij ons goed voorstellen. Aan het meer zat ook een kano verhuur en op het meer waren wat mensen van het water aan het genieten. Dat wilde wij ook! Maar niet voor 50 euro in hun kano’s maar wel voor gratis op onze eigen sub. Er is alleen een nadeel.. in een kano kun je als je alles goed doet helemaal droog blijven, oftewel hoef je niet te voelen hoe extreem koud het water is. Op een sub is droog blijven onmogelijk vooral omdat wij natuurlijk geen gebruik mochten maken van de dock van het verhuurbedrijf. Maar wij deden ons wetsuit aan met een trui er overheen en gingen er voor. We liepen naar de plek waar vandaan we het water in konden, en grappig genoeg liepen we daar door de sneeuw in onze waterschoentjes, haha. We hadden ons voorbereid op ijsberen kou water maar juist daardoor viel het best wel mee hoe koud het was. Het uitzicht was echt ongelofelijk prachtig. We hebben echt intens genoten van het uitzicht en het weer. Maar hoewel de afleiding van de kou goed was, kregen we het na een tijdje toch koud op onze sub.
Dit was een fantastische afsluiting van weer een fantastisch avontuur.
Tot de volgende!
Jap en Lon
Spendings of the Week
Budget per day €54 and per week €378 and per month €1700
| What/Where | Cost [CAD (€)*] |
| Camping | – |
| Eating out | 17,18 (€ 12,72) |
| Parking | – |
| Activities | – |
| Groceries | 75,71 (€ 56,04) |
| Diesel | 244,34 (€ 180,85) |
| Other | 5,32 (€ 3,94) |
| Total | 342,55 (€ 253,54) |
- De Update #110 – Een Nieuw Landschap
- De Update #109 – Niet Weer Hea!
- Video: The Panamericana Chapter 3 Mexico
EN 
NL